Ten volle Tweetalig

Ek kry van tyd tot tyd versoeke om van my Afrikaanse blogs na Engels toe te vertaal. Toe besluit ek om sommer gou hierdie storie te vertaal soos wat ek dit skrywe.

(I gets from time to time distant seeks to from my Afrikaans blogs to English to translate. Then I thought I to summer quickly this story to translate as when I writes it.)

Verskoon tog maar asseblief as my Engelse vertalings dalk nie altyd grammatikaal korrek is nie.

(Be clean to but please if my English distant languages sometimes not is gramatically right.)

Geniet dit!
(Enjoy it!)

Soos in die tyd van die Voortrekkers, het ek en my swaer Jan, ystervarke en stinkmuishonde gaan jag met die dubbelloophaelgeweer.

(As in the time of the Frontpullers, me and my heavy, John, went to shoot for iron pigs and stink mice dogs with a double walk hail gun.)

Uiteindelik sien my swaer, Jan, ‘n stinkmuishond.

(At last my heavy, John, saw for a stink mouse dog.)

Hy sit ‘n patroon in die loop,

(He puts a pattern in the walk,)

lê aan,

(lies on,)

trek los,

(pulls loose,)

En daar lê die stinkmuishond, bene in die lug.

(And there lies the stink mouse dog, bones in the light.)

Net toe ons naderkom, ruik ons hoe die stinkmuishond stink en ons hardloop vinnig weg.

(Just as us come close, us did smelt how the stink mouse dog stinks and us run quickly away.)

My voet hak toe vas aan die wortel van ‘n boom, ek slaan neer en breek my sleutelbeen.

(My foot hooks fast to the carrot of a tree, I falls down and breaks my keybone.)

By die hoofpad uitgekom, staan daar ‘n ou met ‘n pap wiel.

(By the chief road outcomed, there stands an old with a porridge wheel.)

Hy vra toe of ons weet waar hy ‘n motorhawe kan kry om lug in sy agterwiel te bekom.

(He asks for us if us knows where he can get a motor harbour to get some sky for his after wheel.)

Van pure moedeloosheid bly sit ons toe net daar langs die pad.

(From pure motherlessness, us stay sits just there next to the road.)

Later word dit toe donker en die onweerswolke pak saam.

(Later it gets close darker and the thunder clouds pack together.)

Swaer Jan gaan haal toe maar die stinkmuishond,

(Heavy John goes fetch close but the stink mouse dog,)

ons maak 'n vuurtjie,

(we makes a fire small,)

En later daardie aand, smul ons tog te heerlik aan die stinkmuishond se stink vleis...

(And later that evening, eats us to too nice on the stink mouse dog his stink meat....)


Tot volgende keer
(To next stop)

Pap Batterye

Die afgelope paar weke was ek nie lus vir Blog nie. Is verseker vanoggend ook g’n lus hiervoor nie, maar as gevolg van niks anders om te doen nie sal ek maar sit en tik en kyk wat hier uitkom.

Jy sien, dis alweer hierdie tyd van die jaar. Tyd vir familie en vriende en geliefdes en kinders se lag en champagne en goeie wyn. Maar dis presies net hier waar ek heeltemal van die wa af donder. Soos laas jaar en soveel kere voor dit. Krismis en nuwejaar is net nie meer vir my nie. In alle geval nie soos toe ek nog kind was en met blink ogies die kersboom dopgehou het en die ure afgetel het na die nuwejaars-klappers nie. Nie dat ons ooit self geskiet het nie, ons het net by die vensters gestaan ek staar na die skouspel van lig en kleur en geraas.

Wat my deesdae vang is dat my batterye heeltemal pap raak hoe nader mens aan die fees-seisoen kom. En dis nie van te veel werk of nie verlof vat nie, trouens, ek het oorgenoeg verlof maar is nie lus om dit te vat nie. Want waarheen gaan mens op jou eis? En ek’s so gatvol vir myself wat altyd die orige wiel aan die wa is wanneer vriende met hulle vriende en familie en kinders kuier en lag en gesels en fun het. Want ek is nou maar eenmaal op my eie en sal seker so bly vir die res van my lewe. En ek is moeg daarvoor om altyd die charity-case te wees wat mense en sogenaamde vriende verplig laat voel om saam te nooi na etes en celebrations en breakfasts en braais. Los my eerder maar uit, geniet julle self en gaan die nuwe-jaar op gepaste wyse binne.

Ek glo dat ek iewers in 2009 weer tot my sinne sal kom en gaan bykom. Indien nie, who cares. Ten minste kan ek die rooi Beach-buggy se battery wat nou al jare nie meer laai nie onder die charger laat deurloop, maar my charger moet nog uitgevind word.

Hoop 2009 is goed vir jou.

Tot volgende jaar.

Fiets vir 'n Kind

Hierdie inskrywing is nie my eie werk nie, ek publiseer dit bloot hier omdat ek hierdie venture ten volle ondersteun en will deelwees daarvan.

---

“Cycle it around the country and grasp life by the handlebars”
– Unknown -

---

Wat is lekkerder as om vir iemand iets te gee???

NIKS NIE!!!!

---

Vriend E se storie van die fiets op sy blog (en Kerneels s'n, gaan lees GROOT asseblief) . Dit is ‘n fantastiese inskrywing) het Spit it Out ‘n brain wave gegee, en sover het die brain wave soos ‘n veldbrand versprei. ‘n Paar van ons Litnet bloggers het dit goed gedink om uit te reik na kinders oor die feesseisoen… In die vorm van fietse.

Spit it Out, Biker dinge, Vriend E, Zeppie, Lo-Ammi, Ousus en Kerneels.

‘n Nie blogger, maar huge fan van Litnet se blogs, Nella, gaan saam met Lo-Ammi span om die Kaap gebied te target.

Elke kind moet die voorreg hê om ‘n fiets te ry. Sy EIE fiets.

Fietsry leer ons so baie van die lewe. As jy val, moet jy opklim en weer probeer. Net soos in die lewe. Maar ons kan nie vir kinders dit leer, as hulle nie weet hoe om fiets te ry nie. As hulle nie die ervaring beleef het van om te val nie.

Ons wil kyk of ons soveel as moontlik fietse kan bymekaar kry om uit te deel aan sulke kinders.
Baie van ons het iewers ‘n fiets wat net lê en niks doen nie. Kinders wat uit die huis is, maar die fiets het agter gebly. Kinders wat nuwe fietse kry. Dieëte wat fietsry insluit, maar net nooit gewerk het nie.

Ons soek daai fietse.

Ons sal reël vir vervoer om om te kom om fietse te kom optel waar nodig. Al wat jy moet doen is om daai fiets uit die motorhuis te haal en ons te laat weet om te kom haal.

Ons sal sorg vir die res.

As jy nie ‘n fiets het nie, maar dalk ‘n speelding of twee wat lê en vergaan in ‘n kas, dit is ook welkom. Soveel kinders sal die Kersseisoen deurgaan sonder ‘n geskenk. En alhoewel ons weet die Kerstyd is nie daar vir geskenke ontvang nie, maar eerder oor gee, is dit juis wat ons wil doen. Ons wil gee vir die wat nie het nie. Sodat almal kan deel in die vreugde van liefde…
Indien jy wil betrokke raak, of iets het om te skenk, skree vir een van ons.

-- Spit it Out (Pretoria area)
-- Zeppie (Pretoria area)
-- Biker Dinge (Johannesburg area)
-- Lou-Ammi (Kaap area)
-- Ousus (Bloemfontein)
-- Kerneels (Vaal Driehoek/Johannesburg area)

-- Nella (non blogger) (Ook Kaap area)

Ons soek mense wat die projek wil aanvat en dryf in alle areas. So, as daar enigiemand buite die areas is wat wil betrokke raak, laat weet ons. Hoe meer siele, hoe meer vreugde.

Copy en paste na jul blogs toe, na mail toe en stuur aan vriende, familie, kollegas...ALMAL

‘n Aansporing: Zeppie se seun, en Biker dinge se dogter, het albei hul fietse alreeds geskenk. As kinders dit kan doen, wat kan ons grootmense nie ook doen nie.

Stuur ‘n epos na fietse@mtnloaded.co.za, en ons tref reelings van daar af.

Die Groot Verlang

So sit ek weer vandag hier voor my rekenaar met 'n hele klomp gemengde gevoelens. Aan die een kant wil mens die verlede vergeet (veral die seerkry en die moeilike tye); aan die ander kant bly mens dinge oopkrap of doen iemand (of jyself) weer van tyd tot tyd iets om jou opnuut te herinner aan tye wat liefs vergete moet bly.

Soos gisteraand. Iets het gebeur wat my alweer laat dink het aan die een grootste en belangrikste leemte in my volwasse lewe.

Sou iemand ooit vir my vra wat ek sou anders doen as ek my lewe kon oorhê, sal die antwoord altyd dieselfde wees: Ek sou so bitter graag 'n kind wou grootmaak. Maak nie saak of dit 'n seuntjie of dogtertjie is nie, ek wil net my eie kind grootmaak.

Ek het dit amper reggekry. Al sestien jaar gelede toe ons pragtige Babadogtertjie-MM gebore is. Dit was deur en deur die een enkele groot hoogtepunt van my hele lewe. Maar ongelukkig kon ek en haar ma (toe natuurlik nog my handbriek) nie ons probleme uitgesorteer kry nie, en is sy en Baba-MM terug Oos-Kaap toe. En ons is geskei. En my hart aan flarde gebreek oor my pragtige kind wat nie meer by my was om te koester en te vertroetel nie.

Ek sien Dogter-MM gereeld en praat baie met haar. Sy is my oog se appel en ek verruil haar vir absoluut niks in die lewe nie. Vir NIKS nie. Maar die tydjies wat ek haar sien (weens die afstand tussen die Oos-Kaap en Gauteng) is net heeltemal te min.

En ek begeer elke dag dat ek 'n groter deel in haar grootword en opvoeding kon hê. Die een aspek waaroor en ewig dankbaar is en sal bly, is die feit dat ek weet dat sy ordentlik grootgemaak word. Haar maniere, respek vir ander en uitkyk op die lewe is perfek. En ek sê nie so omdat sy my eie vlees en bloed is nie. Haar ma en dié se man werk bitter hard aan haar opvoeding en ek's bitter bly daaroor.

En toe, 'n klompie alleen jare na my eerste egskeiding, ontmoet ek weer 'n potensiële handbriek. Sy't drie opgeskote kinders, twee seuns en 'n dogtertjie. En ek hoor hoe almal waarsku dat dit nie maklik is om iemand anders se kinders groot te maak nie, maar die liefde tussen my en hulle ma blom en kort voor lank is sy my wettige en geringde handbriek.

Aanvanklik, soos met 'n nuwe besem, het dit goed gegaan en dit was wonderlik om weer 'n Pa se verantwoordelikheid as hoof van die huis te kon inneem. En toe begin die probleme. Baie oorsake, mettertyd is die kinders heeltemal van my vervreem en ek en Handbriek-2 is ook uitmekaar. Miskien blog ek nog eendag daaroor as my kwaad en my seerkry en die bitter genees het.

So, ek is alweer alleen. Baie gelukkig in vele opsigte, maar eindeloos eensaam in die verlange om weer permanente Pappa te kan wees.

In die jaar se tyd wat ek en Handbriek-2 uitmekaar is, het ek stelselmatig van al die goeters wat by my huis agtergebly het, ontslae geraak. My spasie tuis het al hoe meer en meer geword, en die herhinneringe na wat kon gewees het, al hoe minder en minder. Behalwe vir die blou fiets, die jongste seun s'n. Ek kon net nie die fiets wegmaak nie, want somehow was dit die versinnebeelding van ek as 'n Pa en goeie tye saam met 'n pragtige stiefkind vir wie ek regtig baie liefgeraak het, maar wat omstandighede ook van my weggeraap het.

Gisteraand het ek toe die fiets einde ten laaste weggegee. Lang storie. Maar die bottom line is dat die fiets na 'n seuntjie toe gaan wat (soos wat ek verstaan) nog net in sy jong lewe die gatkant van die lewe geken het. En ek glo dat hy sy blou bicycle met die baie ratte verdien en dit gaan koester as sy eie, kosbare besitting. En dat hy gaan lag en gelukkig wees soos wat kinders moet wees.

En ten spyte van die feit dat dit my verskriklik gelukkig maak, is die groot verlange in my hart na my eie kind om groot te maak, weer daar. En ek wonder hoekom daai ou seuntjie (of 'n ander een soos hy) nie maar my aanneem-kind kan wees nie. Want ek het die plek en geduld en liefde en 'n groot hart met 'n moerse verlange om vir iemand 'n dag-tot-dag Pa te kan wees. Ek wil die een wees wat 'n seerplek of 'n stukkend-gevalde knie reg-soen. Ek wil die rolmodel en mentor wees. Ek wil liefde gee en liefde kry. Ek wil die vertrooster wees as die donderweer slaan. Ek wil 'n klein hondjie as geskenkie koop en saam op die grasperk krieket speel of in die swembad rumoer. Ek wil raadgee en daar wees as grootword moeilik word. Ek wil vroeg by die kantoor weg-slip om te gaan skole-rugby kyk en by skool-konserte gaan handeklap. Ek wil die beste pappa in die wêreld wees.

Dis anders met my vriende wat kinders het wat ek van tyd tot tyd sien. Want vir hulle is ek 'n Oom, maar ek wil 'n regtige PA wees.

Soms wonder ek hoekom die lewe my so hierdie rug-kant-hou toegedien het. En hoe ek ooit daai groot verlang gaan stil.

Ek weet regtig nie.

Tot volgende keer ...

Vaarwel aan Diep Spore

Ek is gister die onbenydenswaardige voorreg gegun om by my geliefde Oom-J se begrafnisdiens op Welkom die bedankings te doen.

Ek was erg bekommerd voor die tyd, want ek was verskriklik lief vir my ma se jongste boetie, wat sederd my eie Pa-G se dood net oor die drie jaar gelede daai spesiale plekkie in my lewe spontaan ingeneem het. En ek was bekommerd dat die groot knop in my keel gaan voorkom dat ek met my paar woorde reg sou laat geskiet aan ‘n vreeslike spesiale man.

Ek onthou Oom-J van klein seuntjie se tyd af. Wanneer die familie van Welkom by ons in die Oos-Kaap kom kuier het, was dit vir my as kind altyd ‘n spesiale belewenis. Want Oom-J en Tannie-D en die twee kinders het altyd baie rondgery as hulle kom kuier het, en dan het ek altyd saamgery. My eerste vis ooit het ek saam met hom gevang, so ‘n kleintjie wat sy ereplek met trots in Ma-E se vrieskas ingeneem het. Het net mooi in ‘n bank-kleingeld-sakkie ingepas.

Later toe ek grootgeraak het en Gauteng toe verhuis het, het ek begin om so gereeld moontlik by Oom-J-hulle op Welkom te gaan kuier. En alhoewel hy steeds my Oom was en ek hom as sulks gerespekteer het, het ons ook baie goeie vriende geword. Ons kon die naweke omgesels oor sy jong dae in die Langkloof, sy eerste werk op die myne in Welkom, die munisipaliteit, die brouery en later, nadat hy op pensioen is, sy pos as opsigter by ‘n plaaslike laerskool. ‘n Werk wat hy ten spyte van verskriklike pyn as gevolg van die seer heup getrou en ordentlik, met groot genot en kenmerkende toegewydheid aangepak het.

Wat Oom-J ooit in sy lewe aangepak het, het hy met sorvuldigheid en trots op die REGTE manier gedoen. Daar was nooit iets wat hy halfhartig gedoen het nie. As hy kuier, het hy GOED gekuier. As hy gesels, het hy LEKKER gesels. Hy’t goed geluister en op sy stil manier raad uit sy hart gegee toe dinge in my eie huwelik skeefgeloop het.

En die stories wat hy kon vertel! As daar nou ooit een mens was wat ‘n best-seller lewensverhaal sou kon skrywe, was dit hy. Maar hy was veels te beskeie om homself as enigsins spesiaal te ag.

Ek kon my altyd verluister aan die stories toe hulle as kinders op die plaas in die Langkloof grootgeword het. Die jongste van ses kinders (drie broers en drie susters – al drie broers is nou al weg, die drie susters lewe nog almal). Van hulle vuil spel op Humansdorp se rugbyveld, waar jy nooit aan die treinspoor se kant ge-tackle moes word nie, want dan was jy swart van de roet en de as vir weke daarna. En aan die ander kant van die veld was die duwweltjies. So bly weg daar , tensy jy ‘n lid van die opposisie-span wat nie die veld geken het nie daar kon tackle... En die takies wat hy en my ma as die jongste kinders op die werf moes doen. En die swaarkry en die lekker van kind-wees in die ou tyd. En die stories van my Oupa-G.F. wat oorlede is toe ek maar net ‘n jaar oud was en dus nooit geken het nie.

Oom-J was ‘n man wat diep spore gestap het sy hele lewe lank. En juis daarom my bekommernis toe ek gister moes opstaan om die bedankings te doen. Want dis een ding om dankie te sê vir die familie en vriende wat van ver af gekom het en vir al die ruikers en die oproepe en die eetgoedjies by die tee na die tyd. Maar dis nie waaroor ek eintlik wou dankie sê nie. My eintlike dank gaan aan ‘n Oom en Vriend en Mentor wat diep spore gestap het deur my eie lewe. Iemand na wie ek altyd kon opkyk vir raad en ‘n oor wat kon luister. En daai stem wat nou stilgeraak het, gaan ek oneindig baie mis. My telefoon gaan nie weer lui op ‘n Sondag-aand nie.

Daai groot dankie gaan ek dus liefs maar in my eie hart hou. En baie onthou en verlang en dink aan die man met die groot skoene wat sy hele lewe lank sulke diep spore getrap het.

Gister se bedankings het toe goed afgeloop. Wanneer die knop in my keel wou dreig om my stem te laat wegraak, het ek maar net gedink aan die man wat stil in sy hout-kis neffens my rus, en ek het aangegaan op die manier wat ek weet hy dit sou gedoen het. Op korrekte, gepaste en nederige wyse.

Vaarwel Oom-J! Ek gaan Oom-J oneindig baie mis. . . . .

Start... of nie?

Ek’s mos ‘n vreeslike vredeliewende jongman.

OK, nou wel nie meer so jonk nie, want ek’t destyds gedink toe Ma-E veertig word, dat sy helemal oor die muur is, en hier’s ekke ook nou alreeds aan die verkeerde kant van die groot vier zero. Maar ek bly steeds ‘n berader vir vergewe en vergeet en probeer altyd om in almal se goeie boekies te bly. Sekere mense wat my bietjie beter ken, mag dalk ook op hierdie puntjie ietwat van my verskil, maar dis ‘n demokratiese country, en ek het dus my regte. En ek glo vas ek is cute en intilligent en opbeurend en oulik en cuddly en sexie.

En vredeliewend.

Maar soms verskil mense van my wanneer ek weet dat ek die een is wat reg is. En dan wil-wil my moer-meter weer daar na die ‘stroke’ strepie toe aan-kruie, want hoe kan mense dan met my stry as ek weet dat ek reg is!

Nou vra ek maar vir julle om bietjie uit te help met die huidige kwessie op hande:

Wanneer klassifiseer mens enige gemotoriseerde gevaarte (motor, moonbuggy, motorfiets, bromponie, trekker, Cessna ens. ens. ens.) as ge-‘start’?

Wag, ek maak nie nou sense nie, miskien moet ons die ou sakie bietjie vereenvoudig en die probleem mooi logies loop staan en verduidelik:

Volgens my kennis moet die volgende dinge in die korrekte volgorde gebeur om enige voertuig as behoorlik ge-start en in loop-orde te laat kwalifiseer – en vir die doel van die blog sal ek maar met minder-grafiese klanke moet illustreer:

Stap 1: “Kliek”: Dis nou wanneer jy die sleutel draai om die ignition aan te skakel.
Stap 2: “Zeegee-Zeegee”: Dis wanneer die enjin draai.
Stap 3: “Wroem”: Die enjin vuur.
Stap 4: “Brrrrrrrrr”: Dis nou wanneer die starter gestart het, die carburettor carburette, die crank shaft crank, die spark plugs spark en die pistons, pi…, uhm, die pistons funksioneer ook na wense.

So: Enige normale voertuig, soos byvoorbeeld my Moonbuggy wanneer hy NIE met Sabie se vuil diesel volgemaak is nie klink dus min of meer as volg:

“Kliek, Ziegee-Zeegee, Wroem, Brrrrrrrrrrrrrr” (totdat jy die sleutel in die teenoorgestelde rigting as hierbo draai, of die diesel opraak.)

Volgens my waarmening, is hierdie voertuig nou behoorlik gestart en reg om te ry.

Of Oorle-Vriend-J op die plaas se Regstellende-Donkergroenkleurige-Plorale-Landboutegniese-Hulp-Assistent wat vir Oorle-Vriend-J daar uit die lande uit op die radio roep: “Eish Oubaas, die Trekka hy wil nie start nie”.

En Oorle-Vriend-J se response: “Wat maak hy?”

Regstellende-Donkergroenkleurige-Plorale-Landboutegniese-Hulp-Assistent: “Oubaas, by maak net ‘Kliek’”.

“Jy moet die battery charge vanaand! Hoeveel keer moet ek jou nog sê?”

Of desjare toe ek nog vir my mechanic Oom-E in die garage gehelp het en hy vergeet het om die kar waaraan hy gewerk het se petrol-pypie op te sit: “Kliek, Ziegee-Zeegee-Ziegee-Zeegee-Ziegee-Zeegee-Ziegee-Zeegee". En Oom E: "Wat is nou weer fout dat die donnerse ding nie wil start nie?"

En so kan ons aangaan.

Nou hoekom al hierdie stories? Jy sien, laas naweek daar in Sabie was ons so ‘n klomp vriende wat daar gaan kamp het met die Moonbuggies, en die motorfietse. Alte lekker. En die manne ry die 21-kilometers dat die modder so spat. Maar dis ‘n stress-storie vir ‘n ander dag se blog, veral vanuit Vriend-P se oogpunt.

Die een ding wat meeste van die bikes (en die moonbuggies) in gemeen het, is dat almal van hulle “Kliek, Ziegee-Zeegee, Wroem, Brrrrrrrrrrrrrr” maak voordat daar op hulle gery word. Maar nie Vriend-C s’n nie. Syne maak net “Kliek, Ziegee-Zeegee, Wroem”. En dan doodste stilte. En dan weer so tien keer in ‘n ry : “Kliek, Ziegee-Zeegee, Wroem”. G’n Brrrrrrrrrrr soos in die Coke-advertensie met die pappegaai sonder die vere nie. Net stilte en ‘n groot gevloek van Vriend-C in die plek van die “Brrrrrrrrr”.

En dan karring die manne weer onder die seat en die fairing en spuit met die spook-piepie en vroetel en draai en stel en almal het sy eie opinie van wat die fout kan wees.

Dis nou juis waar die verskil in opinies tussen my en Vriend-C ontstaan het:

Ek is van mening dat Vriend-C se bike nie wil start nie. En Vriend-C hou vol dat sy bike start, maar net nie wil loop nie. En hoe meer ek vir hom se dat die ding gebreek / stukkend / fubar is, hoe meer verskil hy met my. Totdat ek maar later omdraai en wegloop voordat ek dalk dinge sê wat moes gebly het. Want hy sê hy start en ek sê hy start nie.

Nou vra ek vir jou, liewe leser, as daai bike nie wil “Brrrrrrrrr” nie, het hy gestart... of nie? Ek sal julle opinie met dank aanvaar en selfs omverskoning vra indien nodig.

Want ek ag dit my plig om die vrede te bewaar.

Want ek is ‘n baie vredeliewende jongman. . .

Tot volgende keer, “Kliek, Ziegee-Zeegee, Wroem, Brrrrrrrrrrrrrr” (Nie soos Vriend-C se bike nie...)

Staatsdiens recovery

Iemand (ek sal maar nie sê wie nie, want anders gaan dit eersdaags begin snaaks lyk as ieder en elk van my blogs na Vriend-C verwys) wys my vroeër vanoggend so ‘n lekker stukkie off-road pad nie te ver van my huis af nie. En siende dat ons op daai stadium met sy Moonbug gery het (want ek ry mos kwansuis ‘n Moonbuggy – so hy het ‘n Moonbug want syne is groter met meer deure as myne, nie dat size in hierdie verband juis belangrik is nie), soek ek so paar ure later die geleentheid om by my-selwers met my eie Moonbuggy dieselfde pad te ry. En maak toe sommer die pad bietjie langer met so ‘n ekstra draai wat ons nie die oggend gery het nie.

Op ‘n stadium is daar ‘n voertuig voor my, met net nie genoeg spasie om bymekaar verby te kom sonder dat een van ons aftrek nie. En aangesien die voertuig van voor ‘n staats-departement voertuig is (ek sal maar nie sê watter ene nie, om die betrokke owerhede te beskerm, maar as Telkom blou ligte op hulle voertuie se dakke gehad het kon dit dalk hulle gewees het, so kom ons sê maar vir die doel van die Blog dit was wel Telkom), trek ek van die pad af. Want my Moonbuggy is mos 4X4 en ek soek altyd rede om nie op die pad te ry nie. Maar die Telkom-bakkie (met die Crime Stop 10111 nommer en die blou ligte op die dak) wys ewe vriendelik en met ‘n geflits van ligte dat hy gaan aftrek, en die ou is sommer net daar van die pad af.

Foutjie. Want hy misgis homself met die hoogte van die walletjie langs die pad en die laagte van sy staatsdiens bakke, en ek sien hoe sy regter-agterwiel die lig inklim en alte lekker begin spin. En ek dink so by myself, as hierdie ou nie 4X4 het nie, dan het hy nou probleme.

So met die verbyry groet ek die regstellende Telkom-tegnikus met die blou uniform en sy ewe regstellende vroulike partner in crime (pun intended) en vra of hulle OK is. “Ja, geen probleem nie”, kom die antwoord, en ek ry maar verby. Stop so 30 meter verder net om heeltemal seker te maak, want ek het maar my eie bedenkinge. En dan voel ek nog half sleg dat dit deels my skuld is dat hulle van hulle normale weë moes afwyk om my te laat verbyry.

En dis toe ook nes ek gedink het. Soos Telkom probeer agteruit stoot, so draai daai regter-agterwiel in die lug rond dat jy net sien staatsdiens-diesel-dampe trek. En die man en sy bakkie roer nie.

Soos wat enige goedgemanierde en “How can we help you” bankamptenaar betaam, klim ek toe maar uit, net toe regstellende tegnikus ook aan sy bestuurders-kant uitklim. En die man maak net knope vas. G’n mens weet of dit baie warm in die bakkie was nie (ek dink nie so nie, want dis nog die hele naweek bewolk en koel met verspreide donderbuie en miskolle), maar sy uniform-hemp is omtrent helemal van sy konstitusie af en sy belt hang just about heeltemal los. En regstellende vroulike partner in crime, sien ek so in die spieëltjie met die naderloop, het presies dieselfde challenge. Want sy’s ook besig om teen ‘n spoed haar toppie se knopies weer mooi in plek te kry, soos dit ‘n netjiese staats-uniform-draer en diener van telekommunikasie (want ons praat mos kastig nou van Telkom) betaam.

Anyhow, met konstabel (skuus, ek meen tegnikus) se uniform darem weer so min of meer op sy plek aan sy lyf en sy partner s’n min of meer dieselfde, behalwe dat sy een van die ou blink knopies per ongeluk in die haastigheid in die verkeerde gaatjie ingewring het, buk ons al drie so bietjie onder die bakkie in om die skade te beraam. Crime-stop 10111 Telkom-bakkie met die blou ligte op die dak sit heel duidelik stewig tot op sy diff vas op die walletjie.

Vra die man of hy vier-wiel aandrywing het, maar hy weet nie. Eish. Ek loer in die kajuit in, maar daar's niks van die aard nie. Maar daar's darem ‘n oopgemaakte kondoom-pakkie op die passasiers-sitplek, wat natuurlik met 4X4 aandrywing niks te doen het nie, en dus heeltemal irrelivant is, huidige omstandighede in ag genome.

Ons pak toe maar klippe onder die wiel in wat nog steeds in die lug staan, maar dit help net mooi niks. Hierdie bakkie sal moet uitgesleep word.

Kyk in my kattebak, g’n sleeptou van ‘n dag oud daar nie. Want ek het Moonbuggy verlede week ingeneem garage toe en moes alles van waarde verwyder. En ek weet my skeeptou lê op my werksbank by die huis. Van nul of gener waarde!!

Om van ‘n lang blog ‘n kort bloggie te maak, ek ry toe gou die 10 km of wat terug huistoe, gryp sleeptou en graaf (net vir ingeval) en ry terug na waar Telkom se Crime-stop 10111 bakkie nog nie ‘n sentimeter van sy walletjie af geroer het nie. Sit vir sleeptou aan, Moonbuggy in Low-range, het nog skaars die briek gelos of daar kom die bakkie, vir ewig verlos van sy gevassittery. (ek het nogals gehoop die ding sit bietjie vaster sodat ek ten minste my recovery-styl bietjie kon challenge, maar dit was toe nie nodig nie).

Ek en Tekom-tegnikus en sy partner met die skeef-toegeknoopte toppie het mekaar die hand gegee (so op regte en gepaste Afrika-styl) en ek is daar weg. Friends for life.

Nou wonder ek maar net:

- - Moet ons nie maar ‘n vertoë lewer dat alle Telkom 10111 Crime-stop bakkies met lugversorgers toegerus word nie? Want sjoe, lyk my die amptenare sweet en swoeg in silence, so all in the line of duty.

- - Wat het Tegnikus en sy partner in any case op daai afgesonderde paadjie gaan soek op ‘n reënerige Sondag-middag? Ek het geen ticky-box naby gesien nie, en daar was geen crime naby waarvoor 10111 gebel kon word nie.

- - En is kondome deesdae deel van ons land se standaard staatsdiens uitrusting?

Tot volgende keer. . . . .

Die ultimate prys

So sit ek nou-nou Vriend-C se storie oor die groot Blou-Bul ondersteuner wat sulke skade gehad het en lees. En ek snicker tog te lekker, want daai gebeurtenis laat my toe dadelik dink aan die volgende episode wat ek so ‘n tydjie gelede op die TV-kassie gesit en kyk het.

MAAR: Baie belangrik, soos in ‘very important’, of ‘very mahalaga’ of ‘Erittäin tärkeää’ of ‘Ļoti svarīgi’ of ‘Muy Importante’ (afhangende van watse woordboek jy vir ontbyt ingesluk het):

Lees nou eers hierdie storie op Vriend-C se blog – want dit gee jou genoegsame agtergrond om hierdie ene van my te verstaan. Capish? Dan kom jy terug hierheen en lees hierdie ene.

So here goes: (En net om seker te maak, het jy Vriend-C se storie gelees, en het jy gisteraand ge-flos en het jy vanoggend ‘n skoon panty aangetrek en het jy sekergemaak dat jou kouse (en as jy van die vroulike geslag is, jou panty-hose) nie dalk ‘n gaatjie inhet nie?)

Grin.

Hierdie storie (of sal ek eerder sê dis ‘n gebeurtenis, want ek het dit op een van DSTV se non-fiction kanale gesien) speel hom iewers op ‘n eiland in die Atlantiese oseaan af.

Daar was hierdie ryk sjeik of olie-magnaat (ek kan nie presies onthou wat nie, al wat ek weet, is dat die man moer baie geld gehad het) en dat hy net een dogter gehad het. En die kind was van kinds-dae af pragtig. Pik-swart hare nes haar ma (wat tydens haar geboorte ongelukkig dood is), pot-blou oë soos die somers-lug en die allermooiste lyfie.

En die sjeik stress hom oor ‘n mik, want daar’s geen aanvaarbare erfgename vir sy miljarde nie. En die ouens staan tou om sy dogter se hand, maar hy’s nie oortuig van hulle edele intensies en inbors nie. So hy maak toe ‘n plan.

Na maande se ernstige onderhandelinge met die betrokke owerhede, koop hy ‘n klein tropiese eilandjie iewers in die middel van die Atlantiese oseaan. Te pragtige plek! Met voëls en vrugte en woude en riviere – alles wat van so ‘n plek ‘n ware lus vir die oog maak. Hy bou toe ‘n merkse kasteel daarop en hy en sy dogter en hulle bediendes trek sak en pak daarheen.

En die sjeik loods ‘n moerse bemarkings-campaign dat enige jong-man wat vanaf ‘n nabeurige eiland die sowat 15 myl tot by sy eiland kan swem en aan sy dogter se hand kan vat, maar met haar mag trou. Want sien, het hy gedink, enige jong man wat so ‘n verskriklike uitdaging suksesvol kan uitvoer, moet ‘n baie spesiale persoon wees. Sterk, committed, lojaal en alles. En dapper. Want sien, die strook see tussen die twee eilande was berug daarvoor dat dit ‘n geweldige gevaarlike stuk water was. Met see-stome wat mens of skuit sonder uitsondering en met mag van koers af kon bring. Mensvreter haaie so groot as wat jy kan kry. En in die baai op die sjeik se eiland (die enigse plek waar mens met veiligheid aan wal kon gaan) hou ‘n hele kolonie krokodille. Soutwater-krokodille, gevaarlik, berug en genoegsaam om van enige dapper en ongenooide besoeker korte mitte te maak.

En die jong mans het probeer. Van heinde en ver het hulle aangekom om te poog om die sjeik se dogter se hand (en haar hart) te wen. En die bloed het gevloei. Want as die dapper stryders nie in die kake van ‘n haai beland het nie, het hulle van pure uitputting om teen die see-strome te baklei uit krag uitgeraak en verdrink.

So kom ‘n aantreklike jong-man van Sidney (Australië) te hore van die sjeik en sy dogter. En hy raak onmiddelik verlief op haar foto en hy besluit om dit sy lewens-ideaal te maak om die stuk see tussen die twee eilande suksesvol deur te swem. Hy’t vir maande lank elke dag ge-oefen aan sy fiksheid, swem-tegniek en met behulp van diere-sielkundiges die kuns aangeleer om met wilde diere te kommunikeer en indien nodig, hulle te beveg. En hy’t die weer en die see en die winde van die omgewing noukeurig bestudeer. Vir baie, baie maande lank.

So raak dit tyd dat die Australiër uiteindelik sy kans kry. Die weer is net reg. Hy’s fiks, gesond, beide liggaam en siel volkome toegerus en voorbereid op die haas onmoontlike taak wat vir hom voorlê.

Maar sommer so binne die eerste myl of wat van sy swemmery, begin die haaie hom pla. En hy kommunikeer met hulle, en dit lyk of dit help. Maar een balhorige haai wat nie lyk of sy enigsins ingestel was op sy diere-sielkunde nie, byt ‘n stuk van die swemmer se wet-suit raak. En die man haal sy mes uit en dis ‘n geveg om lewe en dood. En die bloed vloei. Maar dis die bloed van die haai, en nie lank nie, of die dierasie dryf op die water-oppervlak rond, so dood soos ‘n mossie. Of sal ek eerder seê, soos ‘n haai.

Die geveg met die haai moes die jongman se kragte verskriklik uitgeput het, maar na ‘n kort rukkie van rus, swem hy voort. En die afstand na sy bestemming raak al hoe korter. En die man werk sy roete noukeurig uit sodat die see-strome hom nie van koers af druk nie. En hy swem. En hy raak moeg en sy longe brand asof ‘n helse vuur daarin vasgevang is. Maar sy stamina hou, en na baie ure voel hy uiteindelik vaste grond onder sy voete. Hy het dit gemaak. En ook maar net.

Maar nog voor hy nog sy asem behoorlik kon terugkry, sien hy dat daar ‘n hele horde krokodille reg tussen hom en die kasteel se hek lê. En hy maak vinnig plan. Hy gooi klippies en skulpe na die leier-krokodil toe. Die ander gaan loer in daai rigting wat aangaan (krokodille se sig is baie sleg, maar hulle gehoor-sintuie is uitstekend). En die jongman hardloop so koes-koes tussen hulle deur, spring selfs op ‘n jongerige ene se rug om verby hulle te kom. En na ‘n tyd wat soos ‘n ewigheid gevoel het se ge-sukkel en strategiese beplanning, het hy dit gemaak.

Hy draf teen die bultjie op in die rigting van die kasteel, en daar sien hy sy prys. Die meisie van sy drome staan in die kasteel se hek sowat 500 meter van hom af. Selfs op daardie afstand is hy betower deur haar skoonheid en jeuglike maagdelikheid. En hy raap die laaste van sy asem op en hy hardloop so vinnig soos hy kan, reguit na haar toe.

300 meter. Sy strek haar arms uit na hom toe.

200 meter. Sy glimlag, begin in sy rigting te loop.

100 meter van haar af. En daar gebeur die verskriklikste ding… ‘n Blou Yskas bliksem uit die lug uit, tref hom, en hy wetter net daar op die plek in die sand neer - mors-dood . . . .

Tot volgende keer. . .

Vriend-J & die Convertable

Vandag, seker omdat dit Saterdag is en ‘n heerlike warm Hoëveld somersdag, dwaal my gedagtes noordekant toe na die Limpopo-provinsie waar my groot ou maat, Vriend-J gebly het.

Anderkant Ellisras (deesdae Lepalala), verby Steenbokpan en voorts tot aan die oewer van die Limpopo-rivier, met ‘oorsee’, oftewel Botswana, letterlik net ‘n klipgooi ver. Daar het een van die beste maters wat ek nog ooit in my lewe gehad het, Vriend-J, geboer. Van tyd tot tyd met aartappels en wortels, maar die groot produk van daardie distrik en sy plaas was patats. As die reën kom en die mark-prys is goed, dan smile Vriend-J. As die trekker nie wil start nie en die arbeiders jaag aan, dan stress hy. Vreeslik verbaal en ‘n ware Boer in murg en been. Die man kon hard werk en ewe hard kuier en hy was tog so lief vir die lewe.

Ek was verskriklik lief vir Vriend-J. Nogals hom en sy gesin op ‘n eienaardige manier ontmoet. Jare gelede, toe ek en my eerste handbriek uitmekaar is, toe was daar ‘n vriendin wat so ‘n klompie enkellopende volwassenes van heinde en ver bymekaargeskraap het, en dan het ons sommer so in die bondel rond-gekuier. Soms net saam kosgemaak, soms vir ‘n naweek weggegaan, en so gebeur dit toe dat sy ons almal eens op ‘n goeie tyd nooi om vir haar Bosveld-vriende anderkant Ellisras te gaan kuier.

Ek kan nie onthou wie almal saam was nie, maar ek weet dat dit ‘n bitter lekker naweek was. Ek en Vriend-J het dadelik gekliek. Vriend-E was nie baie impressed toe hy sommer al op aand een sy enkel verstuit (eintlik good en solid breek, maar dit het ons eers die volgende dag uitgevind) in die lande in die donker agter ‘n springhaas aan nie. Op Vriend-J se aandrang natuurlik. En daai nag het die muskiete ons just about weggedra, want dis te warm om onder die deken te lê en as jy sou waag om jou neus uit te steek, dan takel die muskiete jou. En ek is te skaam om ons gasheer of sy vrou te gaan opklop vir Tabbart. En Vriend-E met die af enkel steun en kreun die hele nag onder sy algehele verdowing van Disprins, Klippies en Coke. En ongelukkig was dit my lot om ‘n kamer met hom te deel.

Anyhow, toe ons daardie eerste naweek vertrek, was die vriendskaps-bande gesmeë, en ek’t hand en mond belowe om weer op die plaas te gaan kuier. En dit was een van daai beloftes wat bedoel was en die begin van 'n baie groot en stewige vriendskap.

So ‘n ruk later koop ek toe mos my eerste ‘ordentlike’, nuwe voertuig. So ‘n pragtige groen 316i BMW (nog die sogenaamde Dolphin-shape) – dit was ‘n stunning kar. So luuks soos ses – want jy kan mos dink dat as mens vir jare lank ‘n Nissan-1400 bakkie gery het, is enige kar met leathers en aircon en elektriese vensters pure bliss.

So tref ons die nodige reëlings en ek klim in die BM, tel Vriend-J-Se-Suster-S in Pretoria op, en ons is een Vrydag hier weg oppad Bosveld toe om vir Vriend-J en gesin te gaan kuier. Ek en Vriend-J-Se-Suster-S gesels tog te lekker in die kar op pad plaas toe, en daar aangekom word ons met ope arms ontvang. Pure lekkerte om weer terug te wees en dis warm en die brandewyn en coke en ys koud en die braaivleis-vuur brand hoog. En Vriend-J hou van my kar. Die BMW’tjie soos hy die ding noem. “Maar,” sê hy vir my, “Ons moet die “angle grinder” vat en die BMW-tjie se dak so mooi netjies afsny en dan het jy ‘n convertible. Net die regte ding vir die plaas en die Bosveld se hitte. Seun-D, bring vir Pa die Angle Grinder!!”

“Jaaa Paaa” daar van die werkswinkel se kant af, en ek praat kwansuis tee en smeek en skerm, alles natuurlik deel van die saamspeel. “Vriend-J, jy kan dit mos nie doen nie, wat sal die assuransie sê?” Want ek weet mos Vriend-J sal my nooit sulke skade aandoen nie, dis sommer alles deel van die gesels en die grap en die groot-lekkerte-kuier.

Anyhow, die volgende dag is dit Saterdag. Die groen BMW’tjie het ek sommer so onder ‘n boom geparkeer, die deure oopgesluit en die vensters almal oop en die sleutel in die ignition. Want Waghond moes kyk. Op ‘n stadium het ons almal so ‘n laat-middag siesta gevat want die Bosveld-son sal jou doodbrand as hy jou alleen buite kry.

En dis nie lank nie, of Vriend-J kom maak my wakker. “Vriend-E, hier is ‘n groot probleem, jy beter buite toe kom!”

Ek't gou die ergste slaap en sweet uit my oë gewas en is buite toe. En al wat kind en vrou en arbeider is en Vriend-J staan daar buite-rond. En almal soek en almal praat. En die groen BMW’tjie is weg. Soos in mis voor die Bosveld-son.

Ek vermoed sommer dadelik dat Vriend-J iets hiermee te doen het. En ek speel maar saam toe hulle my die kar se spore wys wat uit die hek uit pad se kant toe lei. En die vreemde mense-spore waar my kar gestaan het. En ek speel maar saam. Maar ek soek oral waar ek weet van wegsteekplek groot genoeg vir 'n kar, maar ek kry niks.

Toe gebeur iets wat my laat twyfel: Vriend-J klim op sy radio en kontak die naaste polisie-stasie. En meld die diefstal van my BMW’tjie aan. Kleur. Registrasie. Plek. Ens. ens. ens. ens. En ek begin stress. Soos in iets geweldig. Want dis nou nie meer ‘n grap nie, hier is skade.

En die polisie sê hulle is op pad, en terwyl ons wag, dink ek aan die gesprek wat ek sekerlik so gou doenlik met my assuransie-agent sal moet hê:

Ek: “Ek wil net die diefstal van my motor aanmeld.”
Assuransie: “Besonderhede?”
Ek: “Groen, Handrat, Registrasie ens. ens. ens.”
Assuransie: “Was die voertuig toegerus met 'n alarmstelsel en demobiliseerder?”
Ek: “Ja, natuurlik.”
Assuransie: “Was die alarmstelsel aangeskakel ten tye van die diefstal?”
Ek: “Uhm, nee …”
Assuransie: “Was die motor in ‘n behoorlike toesluit-fasiliteit toe dit gesteel is?”
Ek: “Uh… nee, dit was buitekant, oopgesluit, sleutel in die ignition en geen sekuriteit van ‘n dag-oud in sig nie. . . ”

I rest my case. Genoeg rede vir stress. . .

Die groot soektog en die gesprekke met die SAP het seker vir meer as ‘n uur aangehou. En ek het gesweet, letterlik, en dit was nie te wyte aan die Bosveld-son nie.

En NADERHAND kom Vriend-J uit daarmee dat hy die groen BMW’tjie in ‘n stoor waarvan ek nie geweet het nie gaan bêre het en met die SAP gekonkel het vir die radio-gesprek. Ek weet nou nog nie of ek moes kwaad wees nie, maar die verligting was groot.

Die naweek op die plaas was heeltemal te vinnig om, en toe moes ek en Vriend-J-Se-Suster-S weer in die pad val. Klaar gegroet, en ons is daar weg. Net van die plaaspad af toe gebeur iets vreeslik. ‘n Vieslike koringkriek stap ewe gerus aan die binnekant van my BMW se deurpaneel op. Nogals aan my kant. Hoe ek so vinnig gestop gekry het op die stofpad en hoe ek nog vinniger uit my safety-belt uit is en by die passasierskant uitgeklouter het (bo-oor Vriend-J-Se-Suster-S) weet ek tot vandag toe nog nie. En ek praat in tale wat g'n mens geweet het bestaan nie. Vriend-J-Se-Suster-S vertel later vir haar Broer-J dat sy haar omtrent wit geskrik het vir my. Sy wis nie of ek van my kop afgeraak het of ewe skielik een of ander angs-aanval gekry het of on-edele seksuele gedagtes newens haar gekoester het nie, maar toe ek begin raas en stop en klin, toe wis sy hier kon stront. En ek is just about bo-oor haar by haar deur uit sonder om eers aan haar te raak. Dit wil gedoen wees.

En toe ons veel later veilig tuis aanland en ek vir Vriend-J vertel van die koringkriek, toe lag my ou groot Boere-maat daar in die Limpopo-province dat dit so weergalm teen die telefoon-lyn af. Raai net wie het die gogga in my kar gesit? Vriend-J natuurlik. En volgens hom was die skuld vierkantig myne: “Want as ons van jou BMW’tjie ‘n convertable gemaak het soos ek gesê het ons moet doen, sou die ding jou mos nooit gepla het nie…”

Vriend-J het daardie betrokke naweek twee-nul gewen... En ek het revenge gesweer. . .

Daar is nog baie stories oor Vriend-J en die Bosveld, maar dis blogs vir ‘n volgende keer.

Tot dan…..

Oor Boyfriends

My Dogter-M, raak groot. Heeltemal te vinnig vir haar pa (dis nou ekke) se liking. Want sy’s alreeds ‘n teenager en waar teenage dogters is, is boyfriends ook mos nooit ver weg nie. Of so onthou ek in alle geval nog van my kindsbeen dae af.

Die enigste probleem is dat Dogter-M by my eerste handbriek in die Oos-Kaap bly. Heeltemal te ver vir my om ‘n behoorlike ogie te kan hou op enige potensiële vryers, maar selfs daarvoor het ek die ultimate oplossing. Dis eintlik maklik. Dogter-M moet maar hier by my in Gauteng kom bly.

En hier volg my onfeilbare plan om te sorg dat enige verhoudings en afsprake mooi natuurlik, hoogs kuis en heel gepas voltrek kan word.

INLEIDING

Toe ek nog in die hoërskool was, was ek vreesbevange oor my eerste meisie se pa, wie ek geglo het my permanent verdink het van die onedele behoefte om my hande op sy dogter se bors te sit. Hy het die voordeur altyd persoonlik oopgemaak en my vriendelike glimlag en my aangename “Middag Oom” sonder verwyl in die kiem gesmoor met ‘n handdruk-klem wat summier koolstof in diamante sou kon verander.

Nou, baie jare later, is dit my beurt om ‘n Pa te wees. En aangesien ek nog goed onthou hoe bevange ek was wanneer ek ‘n meisie op ‘n date wou neem, gaan ek nou my bes doen om al my dogter se voorgenome boyfriends veelvuldige ordes erger te laat voel.

My motto: Skrik hulle sommer so met die intrapslag in die voorkamer al af, en hulle bly afgeskrik vir die res van die aand.

“So!!,” roep ek joviaal uit sommer so saam met my handdruk van staal. “Ek sien jy het ‘n gaatjie in jou oor! Is dit omdat jy stupid is of omdat jy net graag stupid wil lyk?” En ek verlekker my aan sy waterige ogies - die resultaat van my eg manlike groet.

“Luister nou mooi, jongman: As Dogter-M se pa het ek so ‘n paar basiese reëls wat ek noukeurig op twee gepoetste marmer-tablette uitgekerf het en in die sitkamer uitstal. Gaan lees dit gerus en laat dit behoorlik insink in jou onder-ontwikkelde poging tot 'n marmot-brein!”

REEL EEN:

As jy in my oprit opry en jy druk jou kar se toeter, moet jy maar eerder hoop jy lewer ‘n pakkie of iets af, want jy gaan sowaar as vet niks hier by hierdie huis oplaai nie.

REEL TWEE:

Jy raak nie voor my aan my dogter nie. Jy mag so sywaarts en baie vlugtig uit die hoek van jou oog na haar loer, maar na niks onder haar nek nie. As jy nie jou hande van my dogter kan afhou nie, sal ek jou hande baie vinnig en permanent vir jou laat verwyder.

REEL DRIE:

Ek is heeltemal bewus van die feit dat dit kwansuis in die mode is vir seuns van jou ouderdom om hulle broeke te dra sodat dit lyk of die goed van julle heupe wil afmoer. Moet dit asseblief nie as ‘n belediging beskou nie, maar jy en al jou vriende is totale idote. Maar ek wil steeeds regverdig en redelik wees oor hierdie ou sakie, en daarom die volgende kompromie: Jy mag tot by my voordeur kom met jou onderbroek wat uitsteek en jou langbroek tien nommers te groot, en ek sal gladnie kla nie. Maar: Net om te verseker dat jou broek nie tydens die verloop van jou afspraak met my dogter afval nie, sal ek my elektriese staple gun vat en jou broek mooi sekuur op sy regte plek om jou middel vasmaak en jy sal vir maande daarna nog sukkel om die ding weer af te kry om die infeksie gestop te probeer kry...

REEL VIER:

Ek weet dat jou vriende vir jou vertel het dat in vandag se wêreld, seks sonder proteksie jou kan doodmaak. Laat ek dit nou sommer mooi duidelik stel: Wanneer dit kom by seks met my dogter, is EK die proteksie, en EK sal jou persoonlik doodmaak.

REEL VYF:

Ek weet dat ek en jy veronderstel is om mekaar beter te leer ken, en daarom moet ons kwansuis onderhouende geselsies maak oor sport, politiek en ander netelige sake van die dag. Moet dit asseblief nie doen nie. Die enigste informasie wat ek van jou verlang, is ‘n indikasie van wanneer jy my dogter veilig terug gaan besorg by hierdie huis. En die enigste woorde wat ek van jou verlang op hierdie onderwerp is “Baie vroeg Oom.”

REEL SES :

Ek het geen twyfel daaraan dat jy ‘n baie populêre jongman is met vreeslik baie potensiaal om met vele ander meisies uit te gaan nie. Dit is heeltemal reg met my, solank dit ook reg is met my dogter. Anders gestel: Sodra jy vir die eerste keer met my dogter uitgegaan het sal jy met haar bly uitgaan en met niemand anders nie, tot sy die dag klaar is met jou. Luister nou mooi: As jy haar maak huil, sal ek vir JOU maak huil.

REEL SEWE:

As jy hier voor in die ingangsportaal staan en wag vir my dogter om haar verskyning te maak, en meer as ‘n uur gaan verby, moet asseblief nie sug of staan en vroetel nie. As jy betyds wil wees vir ‘n fliek moes jy nie op ‘n date met my dogter besluit het nie. My dogter sit haar make-up aan, ‘n proses wat langer kan neem as om die Golden Gate brug met drie lae verf te bedek. So: Terwyl jy staan en wag, hoekom doen jy nie solank iets nuttigs soos om my motor se olie af te tap of die gras se kante mooi kort te sny nie?

REEL AGT:

Die volgende plekke is NIE gepas vir ‘n afspraak met my dogter nie:

--->> Plekke waar daar beddens, sofas of enige iets sagter as ‘n hout-stoel is.
--->> Plekke waar dit skemer of donker is.
--->> Plekke waar daar gedans word, hande vasgehou, of gelag word.
--->> Plekke waar die omgewingstemperatuur warm genoeg is om my dogter te noop om shorts, skouerlose bloesies, mini-rokkies, of enige iets anders as ‘n lang-mou wol-trui, sweetpakbroek, ‘n parka, of ‘n top met ‘n kraag wat tot bokant haar keel toemaak, aan te trek.
--->> Flieks met enige ondertoon van romantiek of seks, of ‘n ouderdoms-beperking van PG-13 of hoër, moet ten alle koste vermy word.
--->> Flieks waarin ketting-sae of ys-pikke as moordwapens gebruik word is in orde.
--->> Hokkie-, Tennis en netbalwedstryde is in orde.

TEN SLOTTE:

My dogter gee voor dat dit vir haar vernederend is om voordeur toe te kom en haar voorgenome date sy bes te sien doen om hierdie agt eenvoudige reëls woord vir woord te memoriseer. Ek sou dit ook as vernederend beskou – daar is net agt van die goed, for crying out loud!

En net vir die rekord: Ek het aan geen een van hierdie snuiters voorgestel om my reëls op hulle voor-arms te laat tatoeer as hulle die goed nie kan onthou nie. (Ek het daarop ingegaan, en die koste is net heeltemal te hoog). Ek het bloot aan hulle gesê dat dit nie help om my reëls met ‘n balpuntpen op hulle arms te skryf nie, want ink sal af-was. En dat my dik-punt elektriese soldeer-yster ‘n baie beter alternatief is. En ek het natuurlik vir hulle gevra of hulle die konsep van kastrasie mooi duidelik verstaan en of ek vir hulle 'n vinnige demo moet gee...

Een keer, toe ‘n vriend vir my vra hoekom ek dan so hard is op die voorgenome vryers, wil hy my nog uitvang met ‘n uitdaging van “Kan jy dan nie meer onthou toe ons daai ouderdom was nie?”

Natuurlik kan ek dit onthou. Soos gister. Hoekom de moer dink jy het ek vorendag gekom met hierdie agt eenvoudige reëls?

Ek moet my haelgeweer gaan olie, so, tot volgende keer…

Suster-T

Ek ry nou die dag agter ‘n klein rooi VW Golf aan in spitsverkeer, oppad huistoe. Voor in die kar (agter die stuurwiel), bestuur iemand se handbriek. Sy moet ‘n handbriek wees (of ten minste eens op ‘n stadium gewees het) want agterin die kar sit twee opgeskote kindertjies. ‘n Borselkop seuntjie van so ses en sy blondekop-sustertjie, seker so ‘n jaar of wat ouer as hy. En die twee is aanmekaar. Letterlik en figuurlik, soos net Kleinboet en Kleinsus kan wees. Dit trek hare, probeer oë uitkrap en dit gil en dit jil iets verskrikliks. Nie dat ek dit kan hoor nie, want ek is mos in my eie kar agter hulle aan op pad. Maar dit het ek mos alreeds gesê, julle moet net lees!


Handbriek het so ‘n keer of drie omgekyk, harde woorde gespreek (wat ek natuurlik nie kon hoor nie), en gedreig. Want dit kan handbrieke mos goed doen. Maar ten spyte van die feit dat sy haar lippe met elke omkyk-slag so ‘n bar of drie harder opblaas, is dit net ‘n honderd meter of verder weer sulke tyd. Dis net klappe en stampe en hare en oë op die agter-sitplek.

Tot Handbriek se moer-meter op 'n stadium heeltemal verby die "Dangerously High" merkie die rooi inskiet, en dis toe net daar op die hoek van Republiekweg en Malibongwe (wat tot onlangs nog Hans Strijdom was) dat sy die robot oranje vang, en daar is sy met ‘n spoed uit die rooi Golf uit. H.K.G.K. Sommer so met die uitklimslag is haar pikante sandaaltjie al in die hand en die agterdeur oop. En die houe val op enige deel van Boet en Sus se konstitusie wat nie weggesteek kan word nie. Ek die kleintjies skreeu en belowe en verduidelik en pleit, maar Handbriek slaan, want die robot is nou-nou weer groen en dan gaan die karre agter haar begin toeter blaas.

Wat daarna gebeur het, weet ek nie, want daar het ons paadjies toe geskei. Handbriek en haar huilende kroos links in Malibongwe af en ek regs in Hans-Strijdom in. Wat eintlik dieselfde pad is, maar veskillende rigtings. Sy Oos en ek Wes.

Die bogenoemde insident laat my toe mos aan my eie familie dink.

Want sien, my Pa-G en Ma-E het ook die oulikste twee kindertjies gehad. Suster-T en ekke. Die uwe wat die jongste was en ook sekerlik die oulikste. Hang net af van wie jy sou vra.

In alle geval, ek en Suster-T kon net so vreeslik baklei en stry. Ek weet nie hoeveel keer Ma-E vir ons vertel het van die baie klein kindertjies in ver lande wat enige iets sou gegee het om ‘n boetie of ‘n sussie te kon hê nie. En kyk net hoe baklei die twee van ons (wat kwansuis so geseën is). En ons gatte het gereëld gebrand daaroor, want dit was nog in die goeie ou dae wat kinders nie hulle ouers hof toe gevat het vir die billike en noodsaaklike reg tot uitvoering van ouerlike disiplinering nie.

Ons bakleiery en gestryery het maar so aangegaan en eers beter geraak toe ons al beide uit die skool uit is. Suster-T in die Technicon koshuis en ek in die Weermag. En ons kon toe so lekker gesels en kuier wanneer ek op pas is, want toe was ons mos al mooi groot.

Maar so van tyd tot tyd raak Suster-T mos heeltemal bedonnerd in haar kop, en dan is daar weer kwade gevoelens van voor af. Soos die keer met Klavier se storie – daaroor het ek alreeds geblog. Dan is dit dit en dan is dit weer dat. Gewoonlik nie eens vir ‘n ordentlike rede nie. En ek gee ook nie juis om nie, want ek is redelik onvergewensgesind, en ek stuur ewe redelik maklik mense volkome in hulle moere in.

Die voor-laaste keer wat ek af was om vir die familie te gaan kuier, het ek ‘n paar keer by Suster-T gaan kuier en daar was g'n fout nie. Ek bel haar nie gereeld nie, sy bel my nooit nie. Ek leef my lewe en sy leef hare.

En toe ek nou laas keer af was Oos-Kaap toe, toe probeer ek om haar in die hande te kry om te reël dat ek kan gaan hallo sê. Kom gou agter dat sy nie my selfoon-oproepe wil antwoord nie, want die eerste keer wat Ma-E van die huis-foon af bel, toe is sy skielik daar. En Ma-E vra wanneer Suster-T tuis is want ons wil kom hallo sê. En Suster-T se response? “Ons het NIKS om vir mekaar te sê nie”. Ma-E wou nog die foon vir my aangee sodat ek met haar kan praat, maar die ding is alreeds in haar ore neergesit.

Nou vra ek jou: Wat het ek gedoen om dit te verdien?

As daar geldige rede is vir haar bemoerdheid, great, dan kan ons dit uitpraat soos dit opgevoede grootmense betaam. Maar as sy wil daal tot die vlak om die telefoon in Ma-E se oor neer te smyt, dan het ek geen verdere raad vir haar nie.

Ek't die res van die week heerlik saam met my ouers en ander familie gekuier, en later teruggery Gauteng toe sonder om weer met Suster-T te probeer kontak maak. So bitter soos dit klink, sy’s finaal en verseker van my Krismis-inkopie-lysie af. En ja, dit pla my. En nee, ek beoog nie om enige iets daaraan te probeer doen nie, want ek weet dat ek myself net teen haar muur van depressie en issues gaan vasloop. En daarvoor het ek nie tyd nie.

Kinders, julle moet julle ouers liefhê. Tick.
Ouers, julle moet julle kinders liefhê. Tick.
Broeders, julle moet julle susters liefhê. MMmm, OK, Tick.
Susters, julle moet julle broeders liefhê. Doodse stilte.

Tot volgende keer…

Dinge van die Pad

Ek weet van heelparty lesers wie se nek-hare heeltemal penorent gaan staan as hulle hierdie blog se onderwerp sien. En met goeie reg ook! Want Dinge van die Pad is daai dinge wat gebeur het maar wat nooit gebeur het nie. Want sien, as daar nie ‘n foto is nie, dan het dit mos nie gebeur nie. Soos die keer wat Vriend-C se double-cab in die laat-nag-ure sonder diesel op die snelweg gaan staan het en ekke moes gaan help. Ongelukkig het die uwe sy kamera tuis vergeet, en daardeur is enige kanse om bewyse van die groot geleentheid daarmee heen. So ek kan hom nie eens afpers of grappies daaroor maak nie, want dit het mos nie gebeur nie. Dis Dinge van die Pad.

Die een ongeskrewe reël is dat daar nooit in verkeerde geselskap oor Dinge van die Pad gepraat mag word nie. Want mens moet mos maar soms jou eie belange en die van jou vriende beskerm. So, liewe leser, moenie stress nie, ek gaan nie oor enige Dinge van die Pad praat wat liefs Dinge van die Pad behoort te bly nie. En Vriend-D sal seker ‘n sug van verligting slaak, want die meeste van ons Dinge van die Pad het hy in alle geval al ‘n dosyn of meer maal gehoor.

Die eerste Dinge van die Pad wat ek kan onthou, is die keer toe ek saam met die Voortrekkers daar na van Stadens-rivier-mond toe was vir ‘n naweek-kamp. My eerste kamp nogals; Vroeg die Vrydag-middag per bus van Uitenhage af vertrek. Daar aangekom, pla my blaas my iets vreesliks. Ek het net my rugsak en slaapsak in die bungelo ingegooi, en is toe met ‘n vaart daar weg na die ablusie-blokke toe. Afdraand. En aan die onderpunt van die afdraand, presies op daai plek wat my voorwaartse momentum enige redelike en billike kans van stop heeltemal oorskry, is daar toe mos ‘n teerpad. KADOEF!! En ek donder daar neer dat jy net kniekop-velle sien trek.

Wou nog huil, maar my eerste gedagte is of iemand my nie dalk gesien het nie. Gelukkig nie. So ons gaan hulle ook nie vertel nie.

Sluip so met ‘n ompad terug bungalo toe nadat ek die ergste bloed met toilet-papier probeer stop het en gaan trek ‘n langbroek aan om die letsels weg te steek. Maar ai, die pyn. Dit was regtig bitter eina.

My naweek grotendeels opgeneuk, die ouens moes (nadat hulle van my ongelukkie verneem het) my maar na my gat-kant to tackle wanneer ons touch-rugby op die strand gespeel het. Gelukkig was daar nog nie in daai dae kameras en selfone naby nie, anders het ek seker vandag nog nie die einde daarvan gehoor nie.

Dinge van die Pad het soms die manier om met verloop van tyd nie meer so ‘n groot issue te wees nie. Want die stukkende knieë het met die tyd genees, ons het almal grootgeword en dus maak dit nie meer vandag saak om daaroor te praat nie.

Maar daar’s ander Dinge van die Pad wat liefs ongesê moet en sal bly. Soos die keer wat ek in die army was en per trein op pad was terug kamp toe, en toe na vele brandewyne en cokes in dieselfde slaapsak beland het saam met ‘n haas onbekende skool-kennis. Mmmm, Dinge van die Pad, of sal hierdie spesifieke ene nou kwalifiseer as Dinge van die Spoor? Ek het in elk geval nooit geweet dat ‘n army-slaapsak so lekker kan slaap nie. En alhoewel ek weet van die Mile High Club, het ek nooit besef dat daar so iets op 'n trein ook kan bestaan nie.

Ek dink dis belangrik dat enige persoon sy eie Dinge van die Pad behoort te hê. Nie om voor te gee dat ek ‘n voorstaander is daarvan om goeters weg te steek vir jou wettige of geringde handbriek nie, maar soos julle weet het ek mos nie daai tipe harnas om my hals nie. My spoed is hoog en my bekommernis oor briek-stories is dus minimaal. Maar Dinge van die Pad verseker dat mens nie in die saai groef van die lewe beland nie. Ek meen, werk en eet en slaap is dinge wat mens elke dag moet doen om te leef. Maar Dinge van die Pad sorg vir bietjie afleiding en weg-breek van die alledaagse. Soos die keer in Plek-B. Dis nou Dinge van die Pad waaroor daar nie gepraat mag word nie. Daar was verseker nie kamera’s naby nie, die bier was koud en die omstandighede net mooi reg.

Al wat ek oor daardie betrokke geleentheid kan sê is: “HIEEE HAAAA”.

Groetnis tot volgende keer …

Die K-woord se kind

Hierdie is ‘n uiters sensitiewe storie, gegewe die huidige politieke situasie in ons mooi land. Maar dis een van hierdie saga’s wat vir die huidige en komende geslagte vir baie jare van nou af bewaar behoort te bly. Soos in geskiedenis. Of volksbesit. Daarom nou juis hierdie blog.

Sien, Pa-G het in 1972 vir my en Ousus-T ‘n K-ding gekoop. ‘n Pragtige Ludwig Meister Klavier, nou wel tweedehands, maar regtig nog so goed soos nuut. En dit was nie net die verkoopsman se storie nie, Pa-G het lekker bemoerd geraak as mense hom bedinges.

Anyhow, Klavier is in my ouerhuis se sitkamer afgelewer, iemand het uitgekom om hom te stem, en daar moet ek en Sus-T toe onmiddelik begin met Klavierlesse. Want Pa-G het baie vir die ding betaal en lesse sal daar geneem word.

Ek was maar lui vir oefen en bladlees, maar kon ure lank voor die ebony en ivory-note sit en verwyl en alles wat voorkom sommer so op gehoor speel. Ek was daai jare al lief vir my musiek, en is vandag nog steeds.

Anyhow, Graad I en Graad II Unisa musiek-eksamens beide met lof deurgekom, wil toe in standerd 6 aangaan met musiek, en donner net daar van die tak af toe ons agterkom dat ek nie ‘n noot kan bladlees nie. En die musiek-onnie in die hoërskool wou nie die nuwe stukke eers vir my ‘n paar keer speel sodat ek dit uit dit kop uit kan mimiek nie. Maar nou ja, Klavier-lesse is mos in alle geval vir sissies, en dit pla my toe nie te veel nie. Gaan sing toe maar in die koor. Nogals een stuk duet saam met so ‘n ander groot ou wie se naam my nou ontgaan het. Ons noem hom maar Skool-Vrind-X. Nie dat dit juis saakmaak nie.

Anyhow, die jare het gekom en gegaan, en kort voor lank is ek en Sus-T uit die huis uit. Sy in ‘n huis in en ek betrek my eerste woonstel. En alhowel Pa-G lankal gesê het dat Klavier myne is, word hy solank ‘tydelik’ na Suster-T se huis toe geskuif.

Ek kom toe later Transvaal toe, en toe ek in my eerste huis intrek, begin ek toe flink planne beraam om Klavier se kind hiernatoe te laat kom. Want Suster-T speel nooit nie, Klavier staan net in haar sitkamer en stof opgaar so tussen al die katte deur. Want sy het op ‘n stadium 24 van die goed gehad. Hulle name en kleure en sekse en of hulle reggemaak was of nie is nie nou hier ter sprake nie.

Klavier kom toe met ‘n trek-geleentheid hiernatoe, kry sy ereplek in my huis en ek speel tog te lekker. Kom eers na ‘n klomp weke agter dat Suster-T heel stil geraak het. Bel my nie, kan nie praat as ek haar kontak nie. En ek hoor toe so verlangs by iemand dat dit iets met Klavier te doen het. Sy’t toe mos aangeneem dat posession equals the law of wat-ook-al is, totdat ek die ding kom opeis het. En daar is sy toe hoogs de bliksem in vir my vir ek weet nie hoe lank nie. Maar ons het maar een of ander tyd weer vrede gemaak en ek het nou vir Klavier. Soos wat dit my toekom. Pa-G het mos so gesê. Lank-al!

Anyhow, na so ‘n klompie jare in die eerste huis weer getrek, en Klavier kry alweer ‘n nuwe tuiste. So terloops, nog nooit weer gestem nie – en die ding klink nog steeds tog te mooi en stemmig.

Na so ‘n klompie maande in die nuwe huis, wil ek so bietjie goeters op en af skuif, en Klavier moet move. Ek kry toe sommer ses BEE-Werkers op die straat se hoek, en een mooi Somers-Saterdag-oggend kom skuif hulle die ding vir my. Tot my verdriet en lyding. Klavier het hoeveel krappe en stampmerke soos hulle hom deur plekke probeer forseer waar die ding nog nooit as te nimmer kon deur nie. Want hulle worry mos nie! Kos my later om ‘n hele skuifdeur uit te haal sodat BEE-se-kinders die ding buite-om die huis kan dra.

So hy staan na ‘n moerske gesukkel op sy nuwe plek en my stress-vlak is hoog, want as Pa-G die merke aan Klavier sien, gaan ek les opsê. Gelukkig het Pa-G dit toe nooit gesien nie, want hy is dood voor hy weer hier kon kom kuier. Dis nie gelukkig dat hy dood is nie – moenie my verkeerd verstaan nie – dis net gelukkig dat hy nie hier was en die krappe op Klavier kon sien nie. Want ek is seker dat my gat-velle sou gebrand het, ten spyte van die feit dat ek nou al mooi groot is.

So wat is die probeem nou?

Klavier se kind moet alweer geskuif word. Nadat die handbriek hier weg is, was dit weer tyd om bietjie huis reg te skuif, en Klavier moet nou na sy nuwe ereplek in die eetkamer verskuif word. Want dis net daar langs hom waar die trap-orreltjie ook eendag moet gaan staan as ek tog kan plan sien om hom hier te kry. En Klavier is nou propers vals na sy vorige trek, en ek gaan verseker nie weer BEE’s van die straat af kry nie.

So ek het al gedink en bespiegel en gewonder en gedroom. Maar plan kan ek steeds nie sien nie. Klavier weeg ‘n ton en dis nie ‘n ding wat sommer so geskuiwe wil word nie.

So kuier ‘n klomp van ons, dis nou ek, Vriend-J, Vriend-D, Vriend-A en Vriend-P gisteraand daar by Vriend-C oor ‘n wyntjie en ‘n vleisie. Sommer so buite. Want dis somer en volmaan en lekker buite. En soos gewoonlik, kom die onderwerp van Klavier se kind se trek weer onder bespreking. Want sien, een van die hoof-redes hoekom ek so hard werk daaraan om nuwe (sterk) vriende te maak, is om genoeg ouens bymekaar te kry om verdomde Klavier te kom skuif. Maar hulle wil nie byt nie. Ek meen, toe ek onlangs af was Oos-Kaap toe, het ek kliphard geskimp vir ‘n ‘verrassing’ as ek tuiskom, maar niks nie.

Moet net nie dink dat daar nie genoeg raad te gee was gisteraand nie: Soos:

- Breek die huis af en herbou dit 20 meter verder sodat Klavier dan in die eetkamer staan sonder dat hy geskuif hoef te word.
- Kry ‘n sleepwa in die afterplaas in, dra Klavier daarnatoe en ry die ding na ‘n ander plek toe. MMmm, g’n trailer of kar kan in my afterplaas inkom nie.
- Haal die hele Klavier uitmekaar en dra hom dan stuk-stuk aan. My &^##$@, weet julle hoeveel stukke ‘n Klavier het?
- Maak die huis vol water sodat Klavier kan dryf. (Hy's mos van hout gemaak) En die ander variasie, flood die hele erf sodat die Klavier al die pad buite-om kan dryf. Met minimum moeite.
- Brand die huis (en Klavier) af en eis van die versekering. Bou dan die nuwe huis met Nuwe Klavier sommer so kant en klaar op sy regte plek.
- Etc., etc., etc.. Soos die King van 'The King and I' sou sê.

So nou ja. Klavier se kind moet geskuif word. En ek is al helemal raad-op. En Klavier is vals. En Suster-T is alweer moerig vir my. Nie hierdie keer oor Klavier nie, ek weet nie hoekom nie, so dis nie eens ‘n storie vir ‘n ander keer se blog nie.

Ek moet gaan, want ek moet gaan planne beraam om Klavier te skuif...

So, tot volgende keer!

Die Lewe is 'n Lied!

Ek sit nou-nou net met Vriend-C op MSN en strooi praat, sommer so op ligte trant, want die lewe is swaar genoeg om nie net altyd te moet sit en moan nie. Ek, hy, Vriend-D en miskien Vriend-L gaan vanaand daar braai, en ek moet sorg vir die poeding. Hoe dan nou anders?

In alle geval, so deur die loop van die MSN-tikkery, sê Vriend-C vir my dat hy my iets ernstig wil vra. En my hare staan onmiddellik pen-orent soos ‘n verkeerde-veer-hoender s’n, want al wanneer Vriend-C kwansuis ernstig met my wil praat, is wanneer hy wil hê dat ek met Voormalige-Vriend-X moet vrede maak, en so toegeeflik sal ek mos nie sommer wees nie. Noem dit nou maar die Familie-B se hardegatgeit, maar dis nou maar eenmaal hoe dit is.

Maar dit gaan wonder bo wonder toe nie oor Voormalige-Vriend-X nie. Vriend-C wil net hê dat ek my ietwat swaarmoedige blog van laaskeer (Bitternis) moet vervang met iets minder beswaard. En dis geen probleem nie – ek doen dit met graagte, want die lewe is mos ‘n lied. Nou wel so nou en dan bietjie noot-af (let wel, nie vals nie, net noot-af) maar nog steeds ‘n lied.

So here goes.

Ek besluit toe mos sommer so op die ingewing van die oomblik voor-verlede Maandag om vir die skoolvakansie by my ma en dogter in die Oos-Kaap te gaan kuier. Pak die Jeep (L.W. nie Moon-buggy nie, Jeep. Soos in Sahara, Wranger, Red-Rock van kleur) en sit hier af Vrydag na werk. Tot op Welkom, gaan slaap daar by Oom-J en Tannie-D oor. Sy sit padkos vir ‘n brigade in en voordag Saterdag-oggend is dit ek, die Red-Rock Jeep, die blik padkos en die lang pad. Met RSG se verskeidenheid as enigste geselskap.

Die hele land is droog en stowwerig en winderig. En dit Red-Rock Jeep se bonnet spring op en af elke keer as daar ‘n trok van voor af kom, en ek stress dat dit so gons. Laat sak toe maar later die sitplek so bietjie sodat ek nie die bonnet kan sien nie, toe gaan dit ietwat beter. Amper soos 'n volstruis wat wegkruip vir dit wat pla. En maak weer eens ‘n mental note om vir Verkoopsman-A op Rustenburg te vermaan om dit tog reg te maak met die eerste diens.

In alle geval, nou weer veilig tuis, toe sit ek sommer so en dink oor die aftelope paar dae by die familie en vriende daar onder, dis toe dat ek besluit om bietjie oor Gister, Vandag, Môre en VER van nou af te blog. Net om tog vir Vriend-C gelukkig te maak. Want as hy in ‘n sleg bui is, stink dit gewoonlik. En ek het mos maar nie ‘n pens of konstitusie vir slegte reuke nie. Maar dis alweer ‘n storie vir ‘n ander dag.

GISTER

Ek, Ma-E en Dogter-M gaan kuier toe Vrydag-aand by Oom-E en Tannie-R en die twee neefs en ons maak pot. Of liewer, Oom-E maak die pot, Tannie-R se sousbone is vroegmiddag al klaar, en ek skink die Whisky en Soda. Met baie ys. Ons kuier tog te lekker en gesels ou stukke met al die koeie wat vir die soveelste keer opgegrawe word. Dus meestal oor die dinge van GISTER. Oor Oupa-A toe hy die ou Kombi in 1959 gekoop het, en noukeurig logboek gehou het oor al hulle trippies – Oupa-A, Ouma-W en die ses kinders. Lyk my die Kombi se wiele het ook nooit stilgestaan nie, want hulle was Kaaptoe en Transvaal toe en die hele land vol. En jy sal nie glo hoe goedkoop brandstof daai dae was nie! Dit alles met die Kombi se 1300 engin. Die ou mense het seker meer geduld gehad as ek.

En ons gesels oor Ouma-W en my Pa-G en al die ander familie wat nou al lankal nie meer daar is nie.

En ek dink so by myself dat ek graag ‘n vlieg aan die muur sal wil wees om te sien hoe die klomp familie daar bo sit en stories vertel en lag en gesels en sing. En Ouma-W lag en Oupa-A bak almal poetse. En Pa-G met die konsertina speel saam met sy tweeling-broer, Oom-B met die een af vinger. Net soos gister toe hulle nog almal geleef het. Maar op hulle almal se eie manier het hulle goeie lewens gehad en dink en met trots terug aan my familie wat nou nie meer met ons is nie.

VANDAG

My Dogter-M raak verskriklik vinnig groot. En mooi. Aard verseker in die opsig na haar Pa-E. En ek is so vreeslik trots op haar en lief vir haar, dat my hart sommer so met 'n punt trek elke keer as ek net aan haar dink. En as iemand by die kantoor sou vra hoe dit met haar gaan en hoe sy nou lyk, vertel ek met die grootste-vaderskap-trots en moet ek net keer of my bril wil-wil opwasem. Dis ongelooflik hoe geseën ek is met my dogter.

En dit gaan goed met Moeder-E, sy lyk soveel beter as laas toe ek haar gesien het net na Oom-F se dood. Sy lag weer en as die garagedeur oopgemaak word om die Red-Rock Jeep uit te trek, dan is sy by. Sy’t selfs vir my Hertzoggies gebak. Regstelling: Op die blik staan: Aan Seun-E en Vriend-C. So hy moet maar sy porsie een of ander tyd kom haal.

So ek voel vandag baie gelukkig, die kuier was elke kilometer van die lang pad af Baai toe werd. En ek sien al klaar uit na die volgende keer. En die blomme wat Vriende-D en C in my kombuis op die kas gelos het lyk al te pragtig. Ek het wonderlike vriende.

MôRE

Wie weet wat die toekoms vir ons inhou? G’n mens nie. Die Famile-B se mans is nou nie juis bekend daarvoor dat hulle vreeslik oud word nie. So ek het opnuut besluit om vir NOU te lewe. Tyd met my vriende te bestee. My bes te doen op kantoor en net alles en die lewe te geniet. En om baie gou weer die lang pad aan te durf Baai toe en my famile te geniet terwyl hulle nog daar is en ek goeie gesondheid geniet.

VER VAN NOU AF

Dis nou die dag wanneer Dogter-M besluit dat sy ‘n boyfriend moet hê. Want kyk, daar sal baie meer water as wat nog ooit in die Swartkops-rivier was, in die see moet loop voordat ek my blessing daarvoor sal gee.

Ai tog. Daai dae is seker ook nie so ver van nou af nie. Want die klein snuiter (nog maar steeds Pappa-E se baba) is alreeds volgende jaar sestien. En ek wil maar nie eens daaraan dink dat een of ander jong man aan haar hand moet vat nie, nevermind om vir haar hand te vra. Dit gaan maar moeilik wees, maar ek sal maar seker moet berus. Maar ek gaan haar verseker nie help soek nie. Nie voor sy ten minste sestig is nie.

TERUG BY DIE NOU

Die poeding is nou gaar, of ek hoop altans dit is. Ek is nie so seker of dit so lekker gaan wees soos Ma-E s’n nie, want ek het gedink dit moet stywer wees as dit gaar is. So kom ons hoop maar vir die beste.

Tot volgende keer!

Bitternis

Ek's nie iemand wat sommer maklik kwaad word nie. Van my pals en dalk so ‘n klompie ander mense sal dalk van my verskil, maar diep binne my (waar dit saakmaak) is ek eintlik ‘n heel rustige mens. OK, ek gaan sou nou en dan vir ‘n dag of drie in my grot in, maar normaalweg is dit nie van kwaad-wees nie. Net so bietjie sorry vir myself soos wat ek al vroeër oor geskryf het. Lees maar gerus self die storie oor ekke die Grotman.

Daar is wel so ‘n paar dinge wat my moer-meter vreeslik vinnig bitter hoog die rooi in kan laat skiet. Soos die ander dag wat ons oppad was van die Laeveld af huistoe. Op ‘n Sondagmiddag is ‘n tolhek alreeds iets wat mens se spoed letterlik en figuurlik kan breek, maar as dit nou ‘n boonop ‘n tolhek is met ‘n idioot voor by die boom wat nie geld het nie en wie se fuel-kaart by die huis is, gekombineer met ‘n attendant wat nie vir homself kan dink nie, is dit ‘n resep vir disaster. Veral wanneer ek twee karre agter hom staan met ‘n hele elle lange string nog agter my. Vra maar vir Vriende C, A en S wat saam met my in die Jeep was. Let wel, ek ry NIE met ‘n Moon-buggy nie, ek het ‘n Jeep. Sahara, Red-Rock Wrangler (twee-deur) om presies te wees. Nie ‘n flippen Moon-buggy nie!

Anyhow, nadat ek die Jeep (sien hierbo – nie ‘n Moon-buggy nie) se toeter behoorlik ingewy het so in die tou by die tolhek, en op ‘n stadium uitgeklim het om my stem daar voor in die ry te gaan dikmaak (nie dat dit enigsins gehelp het nie), is dit uiteindelik baie minute en ‘n multitude swetse later tyd dat ek kan betaal en deur-ry. En toe het die attendent nog die cheek om vir my ‘n komplimentêre Sunday-times aan te bied. Toe flip ekke behoorlik. “Los die donnerse koerant en doen eerder jou werk!”, was my minder-vriendelike en baie eksplisiete advies aan die kêrel. No room for interpretation. Met Vriende A en S agter in die Jeep se oë koeël-rond soos dinner plates is ons toe daar weg. Die Jeep se rev-counter omtrent so hoog in die rooi in eerste, tweede en derde-rat soos my moer-meter. Maar die kwaad het darem nie lank gehou nie, veral toe ek besef het dat ek net my eerste hartaanvoel op myself gaan bring.

Maar gister was ek nie kwaad nie, net so bietjie gestaan en dink oor die dinge wat verby is en so bietjie baie bitter gewees het oor ou wonde wat ek self loop staan en oopkrap het.

Sien, my egskeiding is so ‘n jaar of wat gelede afgehandel. En my eks is toe sak en pak hier weg, behalwe dat sy omtrent alles in haar hool van ‘n kamer gelos het. Insluitend klere, skoene en geskenke wat ek vir haar gekoop het toe dit nog beter tye was. Soos in lank, lank gelede. Voor die cheap wyn begin vloei het en alles verongeluk het.

Gister sê ek mos vir huishulp-P om die zozo-hut in die agterplaas te gaan oopsluit en bietjie deur die spul swart-sakke te soek vir klere en goeters van my eks wat sy (huishulp-P) wil hê. En later toe ek gaan check, sien ek watse spul goed daar eintlik is. Klere, nog bitter min gebruik. Boeke. Papiere. Van alles en nog wat. En dis toe net daar wat die bitter my oorval.

Ek betaal elke maand getrou en met baie innerlike verset my gat af aan die helfde van ons boedel wat haar na die egskeiding sou toekom. Waarvoor sy bogger-all gedoen het nie. En wat ek moer hard en lank voor gewerk het en nou net so moet weggee. Dis so bitter onregverdig. En dit wat sy het (die goeters in die zozo-hut), is vir haar so min werd dat sy nie eens ‘n SMS kon stuur om dit te kom haal nie, en moes sekerlik op een of ander manier vervang word. Met my geld.

Dit laat my wonder, is die lewe enigsins regverdig? Ek kyk gister so na die juweliers-boksie wat ek vir haar gekoop het die eerste keer toe ons Mosambiek toe was. Sy was baie bly oor die geskenk. En die rok wat sy spesiaal laat maak het toe ons getroud is. Nou 'n patetiese stuk blou lap in 'n swart weggooi-sak.

Ek weet nie wanneer presies dinge begin verkeerdgaan het nie. Al wat ek weet is dat ons lewe en kommunikasie en die verhouding soos 'n spiraal, in sirkels wat al hoe kleiner word, reguit af grond toe getuimel het. Teen ‘n stink spoed.

Ek verlekker my elke dag aan die spoed-kaartjies wat sy kry met die nuwe kar wat sy klaarblyklik gekoop het en wat in my posbus afgelewer word. Natuurlik ook die kar met my verdienste gekoop. Ek glo nie eens sy het werk nie. En gee ook nie om nie. En voel dan weer dat ek miskien verkeerd is. En was. Maar om teen drank te beklei in enige verhouding is hel. Been there, got the t-shirt.

Nou al ‘n jaar later, en ek is maar steeds baie seer en bitter, maar die lewe gaan aan. Wens net soms dit kon bietjie anders gewees het. Gelukkig het ek ‘n paar bitter goeie pals wat omgee en wat verstaan en wat ook maar almal hulle eie t-shirts het.

En ek tel alweer my blessings.

Tot volgende keer. . . .

Phone a Friend

As vriend C nog eenmaal vir my vra wanneer ek dan weer blog, en nog ‘n keer die dinge waaroor ek actually wil blog op sy bladsy sit voor ek daarby kan uitkom (darem met die nodige link hierdie kant toe), dan skeur ek sowaar my tissue.  Die pienke.

Ons manne ken mos van alles.  Of dit nou padaanwysings, 4X4 roetes, rugby, bikes of kosmaak is, ons is eksperts.  OK, darem nie helemal as dit by kosmaak kom nie.  Een van daai takies wat ‘n handbriek voor uitgeknip het, net jammer dat daar altyd soveel baggage met die goed saamkom. Veral as hulle eers hulle high-heels onder jou bed maak staan het.

Anyhow, toe ek so ‘n jaar of wat gelede die handbriek laat staan het, toe is dit weer ek en die potte en die stoof en die microwave oond wat al toenter-jare gelede sy gat gesien het.  Alle eer aan die ex-handbriek natuurlik. 

Gaan koop spesiaal in Welkom se Game vir my ‘n mooi stel swaar-boom potte, en krap my resepteboek van ouds hier onder die stof iewers uit.  En begin weer met die kosmaak storie van voor af.

Ek’s maar lui daarvoor, maar ons het nou al ‘n ruk lank die manier om op ‘n Maandag-aand saam te eet en te drink en te kuier.  Sommer so ‘n klomp manne bymekaar.  En ons hang uit.  Voor die stoof natuurlik.  En so mettertyd het hulle begin aanvaar dat ek die poeding moet en wil maak.  Want ek spog mos altyd oor my ma se lekker telefoon-poeding, nasionale-poeding en natuurlik sago-poeding, waarvoor Vriend C sy neus so hoog optrek lat dit lyk of jy die ding hier after sy kop iewers kan vasbind met ‘n cable-tie.

Anyhow, maar om poeding te maak is nie aldag so maklik vir die beginner nie.  Die resep moet in groot DETAIL afgeskrywe word.  Want dit help nie om vir my te sê om die botter en die suiker te ‘room’ nie, want ek hou nie ‘n koei hier by die huis aan nie. Die SPCA en die bure sal hulle beskyt.  Die naaste wat ek nog daaraan gekom het om koei se kind aan te hou was toe die handbriek nog hier gebly het. Maar dis dinge van die verlede.

So wil ek die betrokke aand vla maak.  Lekker ou tradisionele custard.  En ek besluit om my ‘Phone ‘n Friend’ opsie uit te oefen.  Want sien, ek het hierdie tante in Welkom wat KEN van kook.  Van terte tot vleis en van hoender tot poeding.  En natuurlik vla. Of custard soos die oumense dit genoem het.

Sy gee die resep (in groot detail natuurlik) en ek skryf, sê totsiens en trek my voorskoot aan.  In tipies my tradisionele styl waaroor mens nou nie juis op ‘n openbare blog uitwy nie.  Dis dinge van die pad. En kry alles bymekaar, roer, gooi by, laat afkoel en doen die poeding-ding. So reg uit die boek uit.

Maar die poeding is soet.  Moer soet.  Kyk, ek hou van ‘n stukkie sjokolade op sy tyd, maar hierdie ene is sjokolade se oer-oupa se moer.  Skoon laf van soet.  Maar ek’s mos braaf en eet die ding so oor drie aande totdat daar net vir die hond so ‘n klein, klein skeppie oorbly.  My ma het ons mos altyd vertel mens mors nie met kos nie en dat daar baie honger kindertjies in ander lande is. En dat hulle as kinders  soggens 7 myl deur die ryp met kaal voete in die Winter moes skooltoe stap. En dat ons nie weet wat is swaarkry nie. 

Nou ja, na die soet eposode sit ek toe eerder vir die volgende paar maande custard helemal uit my kop uit, totdat ek weer vir een van die Maandag-aand ekskursies opdrag kry om ietsie vir ‘sweets’ te verskaf.

En “phone weer my friend”.  My tannie D in Welkom.  Sy kan nie verstaan dat haar onfeilbare resep nie die vorige keer wou werk nie, en net om seker te maak ruk ek my resep uit soos wat ek dit laas afgeskrywe het. En lees vir tannie D:

“2 koppies melk”
“Ja, dis reg.”

 “2 GROOT eetlepels vlapoeier”
“Nog reg, gaan aan.”

“12 koppies suiker”
“My kind, jy’s helemal bedonnerd, ek’t gesê ‘n HALF koppie suiker!!”

“O.”

Verneem gou na oom J en neef B en nig H se welstand en sê maar koebaai.  Terug stoof se kant toe.

En gooi die keer 1/2 koppie suiker by en nie 12 soos 'n maand of drie gelede nie.  

Sjoe, julle gaan my nie glo nie – amper so lekker soos my ma s’n.  En vriend C en vriend D en wie-ook-al wat die aand kom kuier het, eet dat die spoeg so spat aan my lekker poeding.

Wys jou nou maar net.  Alhoewel ons manne van alles weet moet ons maar net soms so 'n bietjie seker maak.  En dan maar eerder die ‘phone a friend’ ding doen.

Ek’t gisteraand fudge gemaak.  En dit was GREAT.  Vandag by die kantoor het die klomp dit verorber voor jy kon sê “12 koppies”.  Behalwe dat Vriendin D opgemerk het dat dit "baie soet" is.  Natuurlik is dit soet! Dis fudge!! Miskien moet ek dit volgende keer eerder met sout in plaas van suiker maak; spesiaal vir haar. 

Anyhow, tot volgende keer, ek moet gaan kosmaak…

Middle-age

Ek’s nie presies seker wat die betekenis van die woord ‘middle-age’ is nie. Maar soos ek verstaan, is dit iets wat handbrieke bemoerd maak tussen die ouderdom van vyftien en vyf-en negentig. Beide insluitend. Party mense noem dit PMS, ander noem dit mal-koei-siekte, maar dis nou net mooi hierso wat ek heeltemal van die wa af donner. Want klaarblyklik kan mans ook middle-age kry, al is hulle nie veronderstel om van mal-koei siekte en PMS te suffer nie.

Net so ‘n vinnige definisie: Volgens Vriend-C en sy biker-pals, is ‘n handbriek daai ding wat spore trap soos ‘n mens, en as jy die dag wil lekker party saam met jou pals, los dit maar eerder tuis. Want sy sal sonder uitsondering altyd die een of ander manier kry om jou fun te spoil. Tensy jy nog nie getroud is nie, want volgens my ondervinding begin die gebriekkery sodra daai stukkie 9-karaat aan die linkerhand se vinger langs die pinkie gesteek word.

Ek’t niks teen handbrieke nie. Maar ek het twee t-shirts wat my die wêreld se ondervinding gee oor hierdie onderwerp. Korreksie, ek het die twee t-shirts weggee saam met die proses om van die twee genoemde handbrieke ontslae te raak. Maar dis ‘n lang storie vir ‘n ander dag se blog.

Anyhow.

Toe ek ‘n jong seun was, was enige iets bo veertig oud. Moer oud, inderdaad. My ma het ‘n suster gehad (sy leef nog), en ek onthou toe Suster A*** (soos wat my ma haar altyd genoem het, want die ouderdomsverskil was so hoog dat my ma uit respek nooit vir haar op haar voornaam alleen sou aanspreek nie) veertig geword het. En ons kinders het gedink dat dit nou regtig bitter oud is. Moer-oud, maar ons was nie verondersteld om dinge so eksplisiet te uiter nie. So Suster A*** is nou veertig en almal praat van hoe haar lewensjare nou fluks aanstap en hoe goed sy lyk vir haar rype ouderdom.

En die dae het gekom en die jare het gegaan en toe ek my oë weer op ‘n mooi dag uitvee, slaan ek ook mos die groot veertig. Met die verskil dat my veertig en die veertig van Suster A*** twee heel verskillende veertigs was. Want ek was nog jong en lus en jeukkerig en life has just begun. Behalwe vir die handbriek wat kronies hier en daar probeer rem waar daar ook iets te remme is.

So het nog ‘n paar jare vebygesnel, en dis toe wat ek so ‘n paar snaakse dinge begin doen wat my laat wonder of die middle-age dinges my ook nou terstond ingehaal het.

Soos:

- Maak die handbriek so net minder as ‘n jaar gelede los en gooi die ding sommer so oor die linkerskouer dat hy so ‘n slag of drie hop in die stofpad.

- Verkoop my sedan-motor (sommer nog splinter-nuut) en koop ‘n splinter nuwe 4X4 om die ooptes en die vryheid van die boendoes te gaan aandurf. En die karretjie is lekker versatile, om by my nuwe lewens-styl van nuutgevonde vryheid aan te pas.

- Oorweeg dit regtig ernstig om ‘n motorfiets te koop, ai, die peer pressure van mede-middle-agers darem… maar besluit toe nademaals dat die bogenoemde 4X4 se oop dak vir oorgenoeg vars lug sal sorg.

- En laat skiet ‘n gaatjie in my linker-oor. O donder. As ek ooit nog rede wou hê tot twyfel, hier is dit. Want terwyl ek die oorlob nog elke oggend en elke aand moet nurture met spiritus en ‘n suk watte, stress ek alreeds oor wat die familie gaan sê. Want mans doen mos nie sulke goed nie. Besluit toe maar as ek weer die lang pad via Welkom Oos-Kaap toe gaan aandurf, sal ek die ding maar uit my oor moet haal. En net hoop en bid niemand sien tog die gaatjie raak nie. Want dis mos verkeerd. Ek sal nooit vergeet hoe ek amper onterf is baie jare gelede toe ek as matriek-seun by my eerste girlfriend ‘n St Christopher hangertjie gekry het en dit die eerste keer in die openbaar voor my pa gedra het nie. Die Oubaas het net daai middag sy lewensjare met ten minste agtien verkort.

Daar is nog so ‘n paar ander dinge wat ek oorweeg, maar aangesien sommige daarvan dinge van die pad is waaroor ek ‘n ander dag gaan skrywe, kom ons laat dit maar vir eers daar.

Al wat ek weet is dat ek nou ook nou aan die verkeerde kant van veertig trek. Wat de hel die dag gaan gebeur as ek eers die half-eeu merk behaal, weet g’n drommel nie. So ons moet maar wag en kyk. Miskien ‘n tatoo. Op ‘n plek wat net spesiale mense se oë dit sal kan sien. Ek verneem dis ook ‘n teken van manlike PMS / middle-age.

Of nie?

Tot volgende keer …

Raad vir spatare

Hierdie ene is eintlik een van my ma se stories, sy het dit al vir so baie mense vertel, dat ek dink dis ‘n moet dat ek dit gou met julle moet deel.

Ek was eintlik ‘n baie oulike ou seuntjie toe ek nog klein was. Met borselkop-geskeerde haartjies; my pa het sommer self eenmaal ‘n week met die hand-knipper ingelê. Short back and sides.

En so van die dreaded knipper gepraat: My pa het twee van die goed gehad. Die een was in so ‘n mooi maroon boksie, en hy kon nog gaan. Maar die ander ene was altyd in ‘n plastiek-sakkie toegedraai, en hy is gereserveer vir die dae wat ek iewers in die week stront aangejaag het. Want sien, daai knipper het nie die hare gesny nie, hy het dit uitgepluk. Van waar my pa hom in my kop ingedruk het tot uit aan die anderkant, een loutere vuurstreep van hel. OK, dit was seker nie heeltemal so erg nie, maar vir ‘n vier- of vyf-jarige outjie was daai sit op die agterstoep vir haresny met die knipper uit die plastieksakkie nooit ‘n lekker ondervinding gewees nie. En dan het die trane gewoonlik geloop en dit het my pa se moer-meter gewoonlik nog hoër laat klim.

Maar dis nie eintlik waaroor hierdie storie gaan nie.

Kyk, toe ek begin praat het, het my ouers gou agtergekom dat ek ge-lisp het. Dis nou wanneer jou tong nie mooi weet waar om homself te posisioneer om die “S”-klank te maak nie. So dan klink “S” soos “Tsh” en “Slaap” klink soos “Tslaap.” Anyhow, julle kry my drift.

Vandat ek maar kon onthou het my ma probleme met spatare gehad. Nou nie dat ek juis geweet wat presies dit beteken nie, net dat dit seker baie seer moes gewees het, en dat my ma van tyd tot tyd vir ‘n paar dae moes hospitaal toe vir ‘n spataar-operasie. En dan terugkom huistoe met verbande om haar bene en sy mag nie baie loop nie en dan was dit maklik vir my en my suster om vir haar weg te hardloop as ons stout was, want sy kon nie vir ons gevang-kry om met die ‘strap’ in te lê wanneer nodig nie.

O ja: Wanneer my ma in die hospitaal was, moes my pa natuurlik sorg dat ons iets te ete kry, en ons aandete spyskaart het dan 99% van die tyd bestaan uit peanut-butter en syrup. Want my pa het nie juis geken van kosmaak nie, dis mos hoekom my ma daar was. Wanneer sy natuurlik nie in die hospitaal was met haar spatare nie. Dan het my pa so ‘n klomp hompe brood gesny en be-botter, in die middel van die tafel neergeplak, en ons elkeen het ‘n kleinbordjie met ‘n groot lepel stroop daarin gekry. Dan so ‘n lekker fris mespunt peanut-butter daarin geroer, en dit sommer so byt-vir-byt op die brood gesmeer en ge-eet. Ten minste het ons nie met leë magies gaan slaap nie.

So gebeur dit dat my ma weer op een of ander tyd uit die hospitaal ontslaan word na een van haar spataar-operasies. Die ene verbande en pyn. Ek moes toe seker so drie of vier jaar oud gewees het, nog klein genoeg dat my ma my moes bad en aantrek.

Klaar gebad, en my ma is besig om my af te droog. En sy sukkel maar want die pyn is erg. En toe sy my bene begin afdroog, sou ek haar nie as volg attentmaak dat sy nie so rof met my moet werk nie:

“Tshoppash Mamma, my tspat-are ith baie theer”…

Dis toe net daar was my ma alle sin vir humor opsluit verloor en my kale boude met die nat waslap laat brand sodat ek dit sommer vandag nog kan voel. En ek huil en belowe dat ek dit “nooit weer tshal tshe nie”.

My ma het my net so nat en kaal in die badkamer gelos en daar uitgestorm. En ek het nog gehuil en my maar self later afgedroog en is daar uit.

Maar die een ding sal ek vir julle belowe – tot vandag toe het ek nog nooit weer enige las van my “tspat-are” gehad nie…

Tot volgende keer…

P.V.

So lê ek gisteraand en dink aan die kere in my lewe wat ek nou regtig my naam loop staan en gat maak het. En hoe hierdie dinge in een of ander holte van my brein opgegaar word en die plek inneem van ander goeters wat my baie slimmer sal maak. Nie dat ek juis dom is nie. Maar ook seker nie slim genoeg nie. So die obvious aksie is om dit te laat uit! Praat daaroor, maak dit publiek en vergeet dan daarvan. En kyk hoe die IK groei.

So bietjie meer oor myself:

Ek’s mos een van daardie ouens wat glo daarin dat wanneer jy iets doen, dan doen jy dit goed en reg en na die beste van jou vermoëns, anders kan jy dit maar netsowel uitlos. So het ek myself al in ‘n krul in gespartel hier op kantoor, omdat ek glo dat as ek iets wil reg gedoen hê, dan moet ek dit maar eerder myself doen.

So het sommige van my (debateerbare) vriende oor die jare van ons vriendskap die slegte gewoonte aangekweek om my “PV” te noem. Niks met die krokodil se vinger met ‘n typo te doen nie, want ek’s g’n politikus nie. Nee. “PV“ staan vir “Paraat-Vraat”.

Want ek hou mos van lysies en reminders en ‘n netjiese lessenaar en ‘n motorhuis waar alles mooi ge-orden is en ek in die middel van die nag in die donker na iets kan vat en dit die eerste keer raak-vat.

Hierdie storie het baie jare gelede gebeur, toe ek nog ‘n jongman vars uit die skool uit was en saam met duisende ander van my soort, twee van die kosbaarste jare van my lewe as soldaat moes deurbring. Die twee jaar het gekom en gegaan, met baie bloed, sweet en trane. En nadat ons uitgeklaar het, moes ons weer twee-maal terug grens toe gaan as burgermagslede. 3 maande op ‘n keer.

En dis toe nou net waar die PV in my lewe seker maar sy oorsprong gehad het. Want sien, die dag as ek my bruin uniform aantrek, SAL dit behoorlik gestryk wees en SAL my bootse skoon wees en SAL ek so paraat wees as wat paraat maar kan wees. Soos dit ‘n goeie soldaat betaam.

Kannie meer onthou waar presies hierdie betrokke kamp was nie, maar dit was iewers in die heel Noorde van Namibië. Daardie dae was dit nog Suidwes-Afrika. En een van die offisierse wat as staandemagslede daar gestasioneer was, was ‘n Suidwes-Afrika Gebiedsmag kêrel met die naam van Majoor Smit (nie sy regte van nie).

Nou ja, Majoor Smit was een van daai offisiere wat sy sektor met ‘n ystervuis regeer het. Hy’t ‘n doodse vrees ingeboesem teenoor almal wat met hom te doen gehad het. En as hy iemand uitgevang het wat iets verkeerd gedoen het, is dié ongelukkige drommel sommer vinnig en sonder seremonie kilometers van die naaste basis afgelaai met net ‘n waterbottel, geweer en twee rondtes ammunisie. Moet dan maar self en op sy eis sy pad terugvind basis toe.

Majoor Smit was in ‘n basis gestasioneer wat as Fox-Fox bekendgestaan het. Nou as enige persoon (maak nie saak of dit ‘n troep, onder-offisier of offisier was nie) aan Fox-Fox sou gaan besoek aflê (iets wat mens by default soos die pes vermy het), was daar ‘n hele boek vol reëls wat nougeset nagevolg sou word. Soos in jy SAL jou voertuig buite die basis parkeer. En jy SAL behoorlike marsjeer, arms skouer-hoogte en jou wapen behoorlik aan jou sy. En jy SAL enige offisier behoorlik salueer. Ens. ens. ens.

Ek-self was as onderoffisier so ‘n klompie kilometers van Fox-Fox af in ‘n ander basis gestasioneer. En een betrokke dag gee my bevelvoerder vir my ‘n opdrag om ‘n sein per hand aan Majoor Smit te gaan oorhandig. Seker gedink ek sal ‘n goeie indruk daar gaan maak. Hoe dan nou anders?

Ek’t spesiale aandag gegee aan my uniform, my bootse was blink en my knope almal behoorlik vas. So vat een van ons drywers my Fox-Fox toe met ‘n Buffel.

Daar aangekom is die Buffel buite die hek parkeer, ek is daar af en begin toe die lang marsjeer na die Ops-Kamer toe. Wat ek nou ook nie helemal seker is van waar presies dit is nie.

Soos ek vroeër genoem het, die basis het behoort aan die Suidwes-Afrika Gebiedsmag. Presies dielde rangstuktuur as hulle Suid-Afrikaanse eweknieë, maar die rang-kentekens was so bietjie anders en mens moes altyd baie mooi kyk om die range van mekaar te onderskei. Maar ten minste het ‘n korporaal nog steeds twee strepe gehad, ‘n luitenant een of twee sterretjies op die skouer en die majoor een kasteel. Ensovoorts. Maar soos ek sê, mens moes maar mooi kyk om nie ‘n dalk ‘n fout te maak nie.

Anyhow, daar is ek toe aan’t marsjeer op soek na iemand wat my kan wys waar om Majoor Smit in die hande te kry. Loop en swaai die regter-arm mooi skouer-hoog, druk af op die duim. Maag in, bors uit. Geweer netjies geskouer. Soos wat dit nou ‘n ordentlike paraatvraat korporaal betaam.

So ‘n paar honderd meter in die basis in, sien ek ‘n Swa-Gebiedsmag 2e luitenant onder ‘n boom staan en rook. Sommer so slapperig lê die ou so half teen die boom. En ek dink by myself dat as Majoor Smit hom so sou sien sou daar net stront wees. Hoe dan nou anders?

Maar ek laat my nie van stryk bring nie. Ek wyk so effens af, en marsjeer reg op die luitenant af. Maak ‘n halt voor hom dat die naaste tent tril soos wat ek my boot se hak in die grond inkap. Salueer, o, so pragtig. Die donnerse luitenant salueer nie eens terug nie, maar ek laat my nie van stryk bring nie:

“Goeiemôre, Luitenant!” groet ek. “Ek is Korporaal XXX van Golf-Fox, en ek is dringend op soek na Majoor Smit!”

Die luitenant se oë trek op skrefies en die antwoord kom sag, snedig en venynig tussen sy saamgeperste lippe deur:
“Goeiemôre, Korporaal… Ek IS Majoor Smit. Nou f@k jy uit my basis uit, f@k terug na waarvandaan jy kom en volgende keer ken jy ons rangstruktuur behoorlik!…”

My gesig is bloed-bloedrooi. Omkeer, marsjeer, terug na die Buffel toe wat voor die hek wag. En kannie glo dat ek die fout kon maak om die majoor se kasteel op die skouer te verwar met ‘n luitenant se sterretjie nie. Die donnerse Swa-Gebiedsmag !

As ek aan van die most embarresing moments van my lewe moet dink – ek is seker hierdie ene sal ten minste in die top-5 wees!

Tot volgende keer…