Bitternis

Ek's nie iemand wat sommer maklik kwaad word nie. Van my pals en dalk so ‘n klompie ander mense sal dalk van my verskil, maar diep binne my (waar dit saakmaak) is ek eintlik ‘n heel rustige mens. OK, ek gaan sou nou en dan vir ‘n dag of drie in my grot in, maar normaalweg is dit nie van kwaad-wees nie. Net so bietjie sorry vir myself soos wat ek al vroeër oor geskryf het. Lees maar gerus self die storie oor ekke die Grotman.

Daar is wel so ‘n paar dinge wat my moer-meter vreeslik vinnig bitter hoog die rooi in kan laat skiet. Soos die ander dag wat ons oppad was van die Laeveld af huistoe. Op ‘n Sondagmiddag is ‘n tolhek alreeds iets wat mens se spoed letterlik en figuurlik kan breek, maar as dit nou ‘n boonop ‘n tolhek is met ‘n idioot voor by die boom wat nie geld het nie en wie se fuel-kaart by die huis is, gekombineer met ‘n attendant wat nie vir homself kan dink nie, is dit ‘n resep vir disaster. Veral wanneer ek twee karre agter hom staan met ‘n hele elle lange string nog agter my. Vra maar vir Vriende C, A en S wat saam met my in die Jeep was. Let wel, ek ry NIE met ‘n Moon-buggy nie, ek het ‘n Jeep. Sahara, Red-Rock Wrangler (twee-deur) om presies te wees. Nie ‘n flippen Moon-buggy nie!

Anyhow, nadat ek die Jeep (sien hierbo – nie ‘n Moon-buggy nie) se toeter behoorlik ingewy het so in die tou by die tolhek, en op ‘n stadium uitgeklim het om my stem daar voor in die ry te gaan dikmaak (nie dat dit enigsins gehelp het nie), is dit uiteindelik baie minute en ‘n multitude swetse later tyd dat ek kan betaal en deur-ry. En toe het die attendent nog die cheek om vir my ‘n komplimentêre Sunday-times aan te bied. Toe flip ekke behoorlik. “Los die donnerse koerant en doen eerder jou werk!”, was my minder-vriendelike en baie eksplisiete advies aan die kêrel. No room for interpretation. Met Vriende A en S agter in die Jeep se oë koeël-rond soos dinner plates is ons toe daar weg. Die Jeep se rev-counter omtrent so hoog in die rooi in eerste, tweede en derde-rat soos my moer-meter. Maar die kwaad het darem nie lank gehou nie, veral toe ek besef het dat ek net my eerste hartaanvoel op myself gaan bring.

Maar gister was ek nie kwaad nie, net so bietjie gestaan en dink oor die dinge wat verby is en so bietjie baie bitter gewees het oor ou wonde wat ek self loop staan en oopkrap het.

Sien, my egskeiding is so ‘n jaar of wat gelede afgehandel. En my eks is toe sak en pak hier weg, behalwe dat sy omtrent alles in haar hool van ‘n kamer gelos het. Insluitend klere, skoene en geskenke wat ek vir haar gekoop het toe dit nog beter tye was. Soos in lank, lank gelede. Voor die cheap wyn begin vloei het en alles verongeluk het.

Gister sê ek mos vir huishulp-P om die zozo-hut in die agterplaas te gaan oopsluit en bietjie deur die spul swart-sakke te soek vir klere en goeters van my eks wat sy (huishulp-P) wil hê. En later toe ek gaan check, sien ek watse spul goed daar eintlik is. Klere, nog bitter min gebruik. Boeke. Papiere. Van alles en nog wat. En dis toe net daar wat die bitter my oorval.

Ek betaal elke maand getrou en met baie innerlike verset my gat af aan die helfde van ons boedel wat haar na die egskeiding sou toekom. Waarvoor sy bogger-all gedoen het nie. En wat ek moer hard en lank voor gewerk het en nou net so moet weggee. Dis so bitter onregverdig. En dit wat sy het (die goeters in die zozo-hut), is vir haar so min werd dat sy nie eens ‘n SMS kon stuur om dit te kom haal nie, en moes sekerlik op een of ander manier vervang word. Met my geld.

Dit laat my wonder, is die lewe enigsins regverdig? Ek kyk gister so na die juweliers-boksie wat ek vir haar gekoop het die eerste keer toe ons Mosambiek toe was. Sy was baie bly oor die geskenk. En die rok wat sy spesiaal laat maak het toe ons getroud is. Nou 'n patetiese stuk blou lap in 'n swart weggooi-sak.

Ek weet nie wanneer presies dinge begin verkeerdgaan het nie. Al wat ek weet is dat ons lewe en kommunikasie en die verhouding soos 'n spiraal, in sirkels wat al hoe kleiner word, reguit af grond toe getuimel het. Teen ‘n stink spoed.

Ek verlekker my elke dag aan die spoed-kaartjies wat sy kry met die nuwe kar wat sy klaarblyklik gekoop het en wat in my posbus afgelewer word. Natuurlik ook die kar met my verdienste gekoop. Ek glo nie eens sy het werk nie. En gee ook nie om nie. En voel dan weer dat ek miskien verkeerd is. En was. Maar om teen drank te beklei in enige verhouding is hel. Been there, got the t-shirt.

Nou al ‘n jaar later, en ek is maar steeds baie seer en bitter, maar die lewe gaan aan. Wens net soms dit kon bietjie anders gewees het. Gelukkig het ek ‘n paar bitter goeie pals wat omgee en wat verstaan en wat ook maar almal hulle eie t-shirts het.

En ek tel alweer my blessings.

Tot volgende keer. . . .

Phone a Friend

As vriend C nog eenmaal vir my vra wanneer ek dan weer blog, en nog ‘n keer die dinge waaroor ek actually wil blog op sy bladsy sit voor ek daarby kan uitkom (darem met die nodige link hierdie kant toe), dan skeur ek sowaar my tissue.  Die pienke.

Ons manne ken mos van alles.  Of dit nou padaanwysings, 4X4 roetes, rugby, bikes of kosmaak is, ons is eksperts.  OK, darem nie helemal as dit by kosmaak kom nie.  Een van daai takies wat ‘n handbriek voor uitgeknip het, net jammer dat daar altyd soveel baggage met die goed saamkom. Veral as hulle eers hulle high-heels onder jou bed maak staan het.

Anyhow, toe ek so ‘n jaar of wat gelede die handbriek laat staan het, toe is dit weer ek en die potte en die stoof en die microwave oond wat al toenter-jare gelede sy gat gesien het.  Alle eer aan die ex-handbriek natuurlik. 

Gaan koop spesiaal in Welkom se Game vir my ‘n mooi stel swaar-boom potte, en krap my resepteboek van ouds hier onder die stof iewers uit.  En begin weer met die kosmaak storie van voor af.

Ek’s maar lui daarvoor, maar ons het nou al ‘n ruk lank die manier om op ‘n Maandag-aand saam te eet en te drink en te kuier.  Sommer so ‘n klomp manne bymekaar.  En ons hang uit.  Voor die stoof natuurlik.  En so mettertyd het hulle begin aanvaar dat ek die poeding moet en wil maak.  Want ek spog mos altyd oor my ma se lekker telefoon-poeding, nasionale-poeding en natuurlik sago-poeding, waarvoor Vriend C sy neus so hoog optrek lat dit lyk of jy die ding hier after sy kop iewers kan vasbind met ‘n cable-tie.

Anyhow, maar om poeding te maak is nie aldag so maklik vir die beginner nie.  Die resep moet in groot DETAIL afgeskrywe word.  Want dit help nie om vir my te sê om die botter en die suiker te ‘room’ nie, want ek hou nie ‘n koei hier by die huis aan nie. Die SPCA en die bure sal hulle beskyt.  Die naaste wat ek nog daaraan gekom het om koei se kind aan te hou was toe die handbriek nog hier gebly het. Maar dis dinge van die verlede.

So wil ek die betrokke aand vla maak.  Lekker ou tradisionele custard.  En ek besluit om my ‘Phone ‘n Friend’ opsie uit te oefen.  Want sien, ek het hierdie tante in Welkom wat KEN van kook.  Van terte tot vleis en van hoender tot poeding.  En natuurlik vla. Of custard soos die oumense dit genoem het.

Sy gee die resep (in groot detail natuurlik) en ek skryf, sê totsiens en trek my voorskoot aan.  In tipies my tradisionele styl waaroor mens nou nie juis op ‘n openbare blog uitwy nie.  Dis dinge van die pad. En kry alles bymekaar, roer, gooi by, laat afkoel en doen die poeding-ding. So reg uit die boek uit.

Maar die poeding is soet.  Moer soet.  Kyk, ek hou van ‘n stukkie sjokolade op sy tyd, maar hierdie ene is sjokolade se oer-oupa se moer.  Skoon laf van soet.  Maar ek’s mos braaf en eet die ding so oor drie aande totdat daar net vir die hond so ‘n klein, klein skeppie oorbly.  My ma het ons mos altyd vertel mens mors nie met kos nie en dat daar baie honger kindertjies in ander lande is. En dat hulle as kinders  soggens 7 myl deur die ryp met kaal voete in die Winter moes skooltoe stap. En dat ons nie weet wat is swaarkry nie. 

Nou ja, na die soet eposode sit ek toe eerder vir die volgende paar maande custard helemal uit my kop uit, totdat ek weer vir een van die Maandag-aand ekskursies opdrag kry om ietsie vir ‘sweets’ te verskaf.

En “phone weer my friend”.  My tannie D in Welkom.  Sy kan nie verstaan dat haar onfeilbare resep nie die vorige keer wou werk nie, en net om seker te maak ruk ek my resep uit soos wat ek dit laas afgeskrywe het. En lees vir tannie D:

“2 koppies melk”
“Ja, dis reg.”

 “2 GROOT eetlepels vlapoeier”
“Nog reg, gaan aan.”

“12 koppies suiker”
“My kind, jy’s helemal bedonnerd, ek’t gesê ‘n HALF koppie suiker!!”

“O.”

Verneem gou na oom J en neef B en nig H se welstand en sê maar koebaai.  Terug stoof se kant toe.

En gooi die keer 1/2 koppie suiker by en nie 12 soos 'n maand of drie gelede nie.  

Sjoe, julle gaan my nie glo nie – amper so lekker soos my ma s’n.  En vriend C en vriend D en wie-ook-al wat die aand kom kuier het, eet dat die spoeg so spat aan my lekker poeding.

Wys jou nou maar net.  Alhoewel ons manne van alles weet moet ons maar net soms so 'n bietjie seker maak.  En dan maar eerder die ‘phone a friend’ ding doen.

Ek’t gisteraand fudge gemaak.  En dit was GREAT.  Vandag by die kantoor het die klomp dit verorber voor jy kon sê “12 koppies”.  Behalwe dat Vriendin D opgemerk het dat dit "baie soet" is.  Natuurlik is dit soet! Dis fudge!! Miskien moet ek dit volgende keer eerder met sout in plaas van suiker maak; spesiaal vir haar. 

Anyhow, tot volgende keer, ek moet gaan kosmaak…