Posts
Ek’s nie presies seker wat die betekenis van die woord ‘middle-age’ is nie. Maar soos ek verstaan, is dit iets wat handbrieke bemoerd maak tussen die ouderdom van vyftien en vyf-en negentig. Beide insluitend. Party mense noem dit PMS, ander noem dit mal-koei-siekte, maar dis nou net mooi hierso wat ek heeltemal van die wa af donner. Want klaarblyklik kan mans ook middle-age kry, al is hulle nie veronderstel om van mal-koei siekte en PMS te suffer nie.
Net so ‘n vinnige definisie: Volgens Vriend-C en sy biker-pals, is ‘n handbriek daai ding wat spore trap soos ‘n mens, en as jy die dag wil lekker party saam met jou pals, los dit maar eerder tuis. Want sy sal sonder uitsondering altyd die een of ander manier kry om jou fun te spoil. Tensy jy nog nie getroud is nie, want volgens my ondervinding begin die gebriekkery sodra daai stukkie 9-karaat aan die linkerhand se vinger langs die pinkie gesteek word.
Ek’t niks teen handbrieke nie. Maar ek het twee t-shirts wat my die wêreld se ondervinding gee oor hierdie onderwerp. Korreksie, ek het die twee t-shirts weggee saam met die proses om van die twee genoemde handbrieke ontslae te raak. Maar dis ‘n lang storie vir ‘n ander dag se blog.
Anyhow.
Toe ek ‘n jong seun was, was enige iets bo veertig oud. Moer oud, inderdaad. My ma het ‘n suster gehad (sy leef nog), en ek onthou toe Suster A*** (soos wat my ma haar altyd genoem het, want die ouderdomsverskil was so hoog dat my ma uit respek nooit vir haar op haar voornaam alleen sou aanspreek nie) veertig geword het. En ons kinders het gedink dat dit nou regtig bitter oud is. Moer-oud, maar ons was nie verondersteld om dinge so eksplisiet te uiter nie. So Suster A*** is nou veertig en almal praat van hoe haar lewensjare nou fluks aanstap en hoe goed sy lyk vir haar rype ouderdom.
En die dae het gekom en die jare het gegaan en toe ek my oë weer op ‘n mooi dag uitvee, slaan ek ook mos die groot veertig. Met die verskil dat my veertig en die veertig van Suster A*** twee heel verskillende veertigs was. Want ek was nog jong en lus en jeukkerig en life has just begun. Behalwe vir die handbriek wat kronies hier en daar probeer rem waar daar ook iets te remme is.
So het nog ‘n paar jare vebygesnel, en dis toe wat ek so ‘n paar snaakse dinge begin doen wat my laat wonder of die middle-age dinges my ook nou terstond ingehaal het.
Soos:
- Maak die handbriek so net minder as ‘n jaar gelede los en gooi die ding sommer so oor die linkerskouer dat hy so ‘n slag of drie hop in die stofpad.
- Verkoop my sedan-motor (sommer nog splinter-nuut) en koop ‘n splinter nuwe 4X4 om die ooptes en die vryheid van die boendoes te gaan aandurf. En die karretjie is lekker versatile, om by my nuwe lewens-styl van nuutgevonde vryheid aan te pas.
- Oorweeg dit regtig ernstig om ‘n motorfiets te koop, ai, die peer pressure van mede-middle-agers darem… maar besluit toe nademaals dat die bogenoemde 4X4 se oop dak vir oorgenoeg vars lug sal sorg.
- En laat skiet ‘n gaatjie in my linker-oor. O donder. As ek ooit nog rede wou hê tot twyfel, hier is dit. Want terwyl ek die oorlob nog elke oggend en elke aand moet nurture met spiritus en ‘n suk watte, stress ek alreeds oor wat die familie gaan sê. Want mans doen mos nie sulke goed nie. Besluit toe maar as ek weer die lang pad via Welkom Oos-Kaap toe gaan aandurf, sal ek die ding maar uit my oor moet haal. En net hoop en bid niemand sien tog die gaatjie raak nie. Want dis mos verkeerd. Ek sal nooit vergeet hoe ek amper onterf is baie jare gelede toe ek as matriek-seun by my eerste girlfriend ‘n St Christopher hangertjie gekry het en dit die eerste keer in die openbaar voor my pa gedra het nie. Die Oubaas het net daai middag sy lewensjare met ten minste agtien verkort.
Daar is nog so ‘n paar ander dinge wat ek oorweeg, maar aangesien sommige daarvan dinge van die pad is waaroor ek ‘n ander dag gaan skrywe, kom ons laat dit maar vir eers daar.
Al wat ek weet is dat ek nou ook nou aan die verkeerde kant van veertig trek. Wat de hel die dag gaan gebeur as ek eers die half-eeu merk behaal, weet g’n drommel nie. So ons moet maar wag en kyk. Miskien ‘n tatoo. Op ‘n plek wat net spesiale mense se oë dit sal kan sien. Ek verneem dis ook ‘n teken van manlike PMS / middle-age.
Of nie?
Tot volgende keer …
Monday, August 11, 2008
Sunday, August 10, 2008
Raad vir spatare
Hierdie ene is eintlik een van my ma se stories, sy het dit al vir so baie mense vertel, dat ek dink dis ‘n moet dat ek dit gou met julle moet deel.
Ek was eintlik ‘n baie oulike ou seuntjie toe ek nog klein was. Met borselkop-geskeerde haartjies; my pa het sommer self eenmaal ‘n week met die hand-knipper ingelê. Short back and sides.
En so van die dreaded knipper gepraat: My pa het twee van die goed gehad. Die een was in so ‘n mooi maroon boksie, en hy kon nog gaan. Maar die ander ene was altyd in ‘n plastiek-sakkie toegedraai, en hy is gereserveer vir die dae wat ek iewers in die week stront aangejaag het. Want sien, daai knipper het nie die hare gesny nie, hy het dit uitgepluk. Van waar my pa hom in my kop ingedruk het tot uit aan die anderkant, een loutere vuurstreep van hel. OK, dit was seker nie heeltemal so erg nie, maar vir ‘n vier- of vyf-jarige outjie was daai sit op die agterstoep vir haresny met die knipper uit die plastieksakkie nooit ‘n lekker ondervinding gewees nie. En dan het die trane gewoonlik geloop en dit het my pa se moer-meter gewoonlik nog hoër laat klim.
Maar dis nie eintlik waaroor hierdie storie gaan nie.
Kyk, toe ek begin praat het, het my ouers gou agtergekom dat ek ge-lisp het. Dis nou wanneer jou tong nie mooi weet waar om homself te posisioneer om die “S”-klank te maak nie. So dan klink “S” soos “Tsh” en “Slaap” klink soos “Tslaap.” Anyhow, julle kry my drift.
Vandat ek maar kon onthou het my ma probleme met spatare gehad. Nou nie dat ek juis geweet wat presies dit beteken nie, net dat dit seker baie seer moes gewees het, en dat my ma van tyd tot tyd vir ‘n paar dae moes hospitaal toe vir ‘n spataar-operasie. En dan terugkom huistoe met verbande om haar bene en sy mag nie baie loop nie en dan was dit maklik vir my en my suster om vir haar weg te hardloop as ons stout was, want sy kon nie vir ons gevang-kry om met die ‘strap’ in te lê wanneer nodig nie.
O ja: Wanneer my ma in die hospitaal was, moes my pa natuurlik sorg dat ons iets te ete kry, en ons aandete spyskaart het dan 99% van die tyd bestaan uit peanut-butter en syrup. Want my pa het nie juis geken van kosmaak nie, dis mos hoekom my ma daar was. Wanneer sy natuurlik nie in die hospitaal was met haar spatare nie. Dan het my pa so ‘n klomp hompe brood gesny en be-botter, in die middel van die tafel neergeplak, en ons elkeen het ‘n kleinbordjie met ‘n groot lepel stroop daarin gekry. Dan so ‘n lekker fris mespunt peanut-butter daarin geroer, en dit sommer so byt-vir-byt op die brood gesmeer en ge-eet. Ten minste het ons nie met leë magies gaan slaap nie.
So gebeur dit dat my ma weer op een of ander tyd uit die hospitaal ontslaan word na een van haar spataar-operasies. Die ene verbande en pyn. Ek moes toe seker so drie of vier jaar oud gewees het, nog klein genoeg dat my ma my moes bad en aantrek.
Klaar gebad, en my ma is besig om my af te droog. En sy sukkel maar want die pyn is erg. En toe sy my bene begin afdroog, sou ek haar nie as volg attentmaak dat sy nie so rof met my moet werk nie:
“Tshoppash Mamma, my tspat-are ith baie theer”…
Dis toe net daar was my ma alle sin vir humor opsluit verloor en my kale boude met die nat waslap laat brand sodat ek dit sommer vandag nog kan voel. En ek huil en belowe dat ek dit “nooit weer tshal tshe nie”.
My ma het my net so nat en kaal in die badkamer gelos en daar uitgestorm. En ek het nog gehuil en my maar self later afgedroog en is daar uit.
Maar die een ding sal ek vir julle belowe – tot vandag toe het ek nog nooit weer enige las van my “tspat-are” gehad nie…
Tot volgende keer…
Ek was eintlik ‘n baie oulike ou seuntjie toe ek nog klein was. Met borselkop-geskeerde haartjies; my pa het sommer self eenmaal ‘n week met die hand-knipper ingelê. Short back and sides.
En so van die dreaded knipper gepraat: My pa het twee van die goed gehad. Die een was in so ‘n mooi maroon boksie, en hy kon nog gaan. Maar die ander ene was altyd in ‘n plastiek-sakkie toegedraai, en hy is gereserveer vir die dae wat ek iewers in die week stront aangejaag het. Want sien, daai knipper het nie die hare gesny nie, hy het dit uitgepluk. Van waar my pa hom in my kop ingedruk het tot uit aan die anderkant, een loutere vuurstreep van hel. OK, dit was seker nie heeltemal so erg nie, maar vir ‘n vier- of vyf-jarige outjie was daai sit op die agterstoep vir haresny met die knipper uit die plastieksakkie nooit ‘n lekker ondervinding gewees nie. En dan het die trane gewoonlik geloop en dit het my pa se moer-meter gewoonlik nog hoër laat klim.
Maar dis nie eintlik waaroor hierdie storie gaan nie.
Kyk, toe ek begin praat het, het my ouers gou agtergekom dat ek ge-lisp het. Dis nou wanneer jou tong nie mooi weet waar om homself te posisioneer om die “S”-klank te maak nie. So dan klink “S” soos “Tsh” en “Slaap” klink soos “Tslaap.” Anyhow, julle kry my drift.
Vandat ek maar kon onthou het my ma probleme met spatare gehad. Nou nie dat ek juis geweet wat presies dit beteken nie, net dat dit seker baie seer moes gewees het, en dat my ma van tyd tot tyd vir ‘n paar dae moes hospitaal toe vir ‘n spataar-operasie. En dan terugkom huistoe met verbande om haar bene en sy mag nie baie loop nie en dan was dit maklik vir my en my suster om vir haar weg te hardloop as ons stout was, want sy kon nie vir ons gevang-kry om met die ‘strap’ in te lê wanneer nodig nie.
O ja: Wanneer my ma in die hospitaal was, moes my pa natuurlik sorg dat ons iets te ete kry, en ons aandete spyskaart het dan 99% van die tyd bestaan uit peanut-butter en syrup. Want my pa het nie juis geken van kosmaak nie, dis mos hoekom my ma daar was. Wanneer sy natuurlik nie in die hospitaal was met haar spatare nie. Dan het my pa so ‘n klomp hompe brood gesny en be-botter, in die middel van die tafel neergeplak, en ons elkeen het ‘n kleinbordjie met ‘n groot lepel stroop daarin gekry. Dan so ‘n lekker fris mespunt peanut-butter daarin geroer, en dit sommer so byt-vir-byt op die brood gesmeer en ge-eet. Ten minste het ons nie met leë magies gaan slaap nie.
So gebeur dit dat my ma weer op een of ander tyd uit die hospitaal ontslaan word na een van haar spataar-operasies. Die ene verbande en pyn. Ek moes toe seker so drie of vier jaar oud gewees het, nog klein genoeg dat my ma my moes bad en aantrek.
Klaar gebad, en my ma is besig om my af te droog. En sy sukkel maar want die pyn is erg. En toe sy my bene begin afdroog, sou ek haar nie as volg attentmaak dat sy nie so rof met my moet werk nie:
“Tshoppash Mamma, my tspat-are ith baie theer”…
Dis toe net daar was my ma alle sin vir humor opsluit verloor en my kale boude met die nat waslap laat brand sodat ek dit sommer vandag nog kan voel. En ek huil en belowe dat ek dit “nooit weer tshal tshe nie”.
My ma het my net so nat en kaal in die badkamer gelos en daar uitgestorm. En ek het nog gehuil en my maar self later afgedroog en is daar uit.
Maar die een ding sal ek vir julle belowe – tot vandag toe het ek nog nooit weer enige las van my “tspat-are” gehad nie…
Tot volgende keer…
Friday, August 8, 2008
P.V.
So lê ek gisteraand en dink aan die kere in my lewe wat ek nou regtig my naam loop staan en gat maak het. En hoe hierdie dinge in een of ander holte van my brein opgegaar word en die plek inneem van ander goeters wat my baie slimmer sal maak. Nie dat ek juis dom is nie. Maar ook seker nie slim genoeg nie. So die obvious aksie is om dit te laat uit! Praat daaroor, maak dit publiek en vergeet dan daarvan. En kyk hoe die IK groei.
So bietjie meer oor myself:
Ek’s mos een van daardie ouens wat glo daarin dat wanneer jy iets doen, dan doen jy dit goed en reg en na die beste van jou vermoëns, anders kan jy dit maar netsowel uitlos. So het ek myself al in ‘n krul in gespartel hier op kantoor, omdat ek glo dat as ek iets wil reg gedoen hê, dan moet ek dit maar eerder myself doen.
So het sommige van my (debateerbare) vriende oor die jare van ons vriendskap die slegte gewoonte aangekweek om my “PV” te noem. Niks met die krokodil se vinger met ‘n typo te doen nie, want ek’s g’n politikus nie. Nee. “PV“ staan vir “Paraat-Vraat”.
Want ek hou mos van lysies en reminders en ‘n netjiese lessenaar en ‘n motorhuis waar alles mooi ge-orden is en ek in die middel van die nag in die donker na iets kan vat en dit die eerste keer raak-vat.
Hierdie storie het baie jare gelede gebeur, toe ek nog ‘n jongman vars uit die skool uit was en saam met duisende ander van my soort, twee van die kosbaarste jare van my lewe as soldaat moes deurbring. Die twee jaar het gekom en gegaan, met baie bloed, sweet en trane. En nadat ons uitgeklaar het, moes ons weer twee-maal terug grens toe gaan as burgermagslede. 3 maande op ‘n keer.
En dis toe nou net waar die PV in my lewe seker maar sy oorsprong gehad het. Want sien, die dag as ek my bruin uniform aantrek, SAL dit behoorlik gestryk wees en SAL my bootse skoon wees en SAL ek so paraat wees as wat paraat maar kan wees. Soos dit ‘n goeie soldaat betaam.
Kannie meer onthou waar presies hierdie betrokke kamp was nie, maar dit was iewers in die heel Noorde van Namibië. Daardie dae was dit nog Suidwes-Afrika. En een van die offisierse wat as staandemagslede daar gestasioneer was, was ‘n Suidwes-Afrika Gebiedsmag kêrel met die naam van Majoor Smit (nie sy regte van nie).
Nou ja, Majoor Smit was een van daai offisiere wat sy sektor met ‘n ystervuis regeer het. Hy’t ‘n doodse vrees ingeboesem teenoor almal wat met hom te doen gehad het. En as hy iemand uitgevang het wat iets verkeerd gedoen het, is dié ongelukkige drommel sommer vinnig en sonder seremonie kilometers van die naaste basis afgelaai met net ‘n waterbottel, geweer en twee rondtes ammunisie. Moet dan maar self en op sy eis sy pad terugvind basis toe.
Majoor Smit was in ‘n basis gestasioneer wat as Fox-Fox bekendgestaan het. Nou as enige persoon (maak nie saak of dit ‘n troep, onder-offisier of offisier was nie) aan Fox-Fox sou gaan besoek aflê (iets wat mens by default soos die pes vermy het), was daar ‘n hele boek vol reëls wat nougeset nagevolg sou word. Soos in jy SAL jou voertuig buite die basis parkeer. En jy SAL behoorlike marsjeer, arms skouer-hoogte en jou wapen behoorlik aan jou sy. En jy SAL enige offisier behoorlik salueer. Ens. ens. ens.
Ek-self was as onderoffisier so ‘n klompie kilometers van Fox-Fox af in ‘n ander basis gestasioneer. En een betrokke dag gee my bevelvoerder vir my ‘n opdrag om ‘n sein per hand aan Majoor Smit te gaan oorhandig. Seker gedink ek sal ‘n goeie indruk daar gaan maak. Hoe dan nou anders?
Ek’t spesiale aandag gegee aan my uniform, my bootse was blink en my knope almal behoorlik vas. So vat een van ons drywers my Fox-Fox toe met ‘n Buffel.
Daar aangekom is die Buffel buite die hek parkeer, ek is daar af en begin toe die lang marsjeer na die Ops-Kamer toe. Wat ek nou ook nie helemal seker is van waar presies dit is nie.
Soos ek vroeër genoem het, die basis het behoort aan die Suidwes-Afrika Gebiedsmag. Presies dielde rangstuktuur as hulle Suid-Afrikaanse eweknieë, maar die rang-kentekens was so bietjie anders en mens moes altyd baie mooi kyk om die range van mekaar te onderskei. Maar ten minste het ‘n korporaal nog steeds twee strepe gehad, ‘n luitenant een of twee sterretjies op die skouer en die majoor een kasteel. Ensovoorts. Maar soos ek sê, mens moes maar mooi kyk om nie ‘n dalk ‘n fout te maak nie.
Anyhow, daar is ek toe aan’t marsjeer op soek na iemand wat my kan wys waar om Majoor Smit in die hande te kry. Loop en swaai die regter-arm mooi skouer-hoog, druk af op die duim. Maag in, bors uit. Geweer netjies geskouer. Soos wat dit nou ‘n ordentlike paraatvraat korporaal betaam.
So ‘n paar honderd meter in die basis in, sien ek ‘n Swa-Gebiedsmag 2e luitenant onder ‘n boom staan en rook. Sommer so slapperig lê die ou so half teen die boom. En ek dink by myself dat as Majoor Smit hom so sou sien sou daar net stront wees. Hoe dan nou anders?
Maar ek laat my nie van stryk bring nie. Ek wyk so effens af, en marsjeer reg op die luitenant af. Maak ‘n halt voor hom dat die naaste tent tril soos wat ek my boot se hak in die grond inkap. Salueer, o, so pragtig. Die donnerse luitenant salueer nie eens terug nie, maar ek laat my nie van stryk bring nie:
“Goeiemôre, Luitenant!” groet ek. “Ek is Korporaal XXX van Golf-Fox, en ek is dringend op soek na Majoor Smit!”
Die luitenant se oë trek op skrefies en die antwoord kom sag, snedig en venynig tussen sy saamgeperste lippe deur:
“Goeiemôre, Korporaal… Ek IS Majoor Smit. Nou f@k jy uit my basis uit, f@k terug na waarvandaan jy kom en volgende keer ken jy ons rangstruktuur behoorlik!…”
My gesig is bloed-bloedrooi. Omkeer, marsjeer, terug na die Buffel toe wat voor die hek wag. En kannie glo dat ek die fout kon maak om die majoor se kasteel op die skouer te verwar met ‘n luitenant se sterretjie nie. Die donnerse Swa-Gebiedsmag !
As ek aan van die most embarresing moments van my lewe moet dink – ek is seker hierdie ene sal ten minste in die top-5 wees!
Tot volgende keer…
So bietjie meer oor myself:
Ek’s mos een van daardie ouens wat glo daarin dat wanneer jy iets doen, dan doen jy dit goed en reg en na die beste van jou vermoëns, anders kan jy dit maar netsowel uitlos. So het ek myself al in ‘n krul in gespartel hier op kantoor, omdat ek glo dat as ek iets wil reg gedoen hê, dan moet ek dit maar eerder myself doen.
So het sommige van my (debateerbare) vriende oor die jare van ons vriendskap die slegte gewoonte aangekweek om my “PV” te noem. Niks met die krokodil se vinger met ‘n typo te doen nie, want ek’s g’n politikus nie. Nee. “PV“ staan vir “Paraat-Vraat”.
Want ek hou mos van lysies en reminders en ‘n netjiese lessenaar en ‘n motorhuis waar alles mooi ge-orden is en ek in die middel van die nag in die donker na iets kan vat en dit die eerste keer raak-vat.
Hierdie storie het baie jare gelede gebeur, toe ek nog ‘n jongman vars uit die skool uit was en saam met duisende ander van my soort, twee van die kosbaarste jare van my lewe as soldaat moes deurbring. Die twee jaar het gekom en gegaan, met baie bloed, sweet en trane. En nadat ons uitgeklaar het, moes ons weer twee-maal terug grens toe gaan as burgermagslede. 3 maande op ‘n keer.
En dis toe nou net waar die PV in my lewe seker maar sy oorsprong gehad het. Want sien, die dag as ek my bruin uniform aantrek, SAL dit behoorlik gestryk wees en SAL my bootse skoon wees en SAL ek so paraat wees as wat paraat maar kan wees. Soos dit ‘n goeie soldaat betaam.
Kannie meer onthou waar presies hierdie betrokke kamp was nie, maar dit was iewers in die heel Noorde van Namibië. Daardie dae was dit nog Suidwes-Afrika. En een van die offisierse wat as staandemagslede daar gestasioneer was, was ‘n Suidwes-Afrika Gebiedsmag kêrel met die naam van Majoor Smit (nie sy regte van nie).
Nou ja, Majoor Smit was een van daai offisiere wat sy sektor met ‘n ystervuis regeer het. Hy’t ‘n doodse vrees ingeboesem teenoor almal wat met hom te doen gehad het. En as hy iemand uitgevang het wat iets verkeerd gedoen het, is dié ongelukkige drommel sommer vinnig en sonder seremonie kilometers van die naaste basis afgelaai met net ‘n waterbottel, geweer en twee rondtes ammunisie. Moet dan maar self en op sy eis sy pad terugvind basis toe.
Majoor Smit was in ‘n basis gestasioneer wat as Fox-Fox bekendgestaan het. Nou as enige persoon (maak nie saak of dit ‘n troep, onder-offisier of offisier was nie) aan Fox-Fox sou gaan besoek aflê (iets wat mens by default soos die pes vermy het), was daar ‘n hele boek vol reëls wat nougeset nagevolg sou word. Soos in jy SAL jou voertuig buite die basis parkeer. En jy SAL behoorlike marsjeer, arms skouer-hoogte en jou wapen behoorlik aan jou sy. En jy SAL enige offisier behoorlik salueer. Ens. ens. ens.
Ek-self was as onderoffisier so ‘n klompie kilometers van Fox-Fox af in ‘n ander basis gestasioneer. En een betrokke dag gee my bevelvoerder vir my ‘n opdrag om ‘n sein per hand aan Majoor Smit te gaan oorhandig. Seker gedink ek sal ‘n goeie indruk daar gaan maak. Hoe dan nou anders?
Ek’t spesiale aandag gegee aan my uniform, my bootse was blink en my knope almal behoorlik vas. So vat een van ons drywers my Fox-Fox toe met ‘n Buffel.
Daar aangekom is die Buffel buite die hek parkeer, ek is daar af en begin toe die lang marsjeer na die Ops-Kamer toe. Wat ek nou ook nie helemal seker is van waar presies dit is nie.
Soos ek vroeër genoem het, die basis het behoort aan die Suidwes-Afrika Gebiedsmag. Presies dielde rangstuktuur as hulle Suid-Afrikaanse eweknieë, maar die rang-kentekens was so bietjie anders en mens moes altyd baie mooi kyk om die range van mekaar te onderskei. Maar ten minste het ‘n korporaal nog steeds twee strepe gehad, ‘n luitenant een of twee sterretjies op die skouer en die majoor een kasteel. Ensovoorts. Maar soos ek sê, mens moes maar mooi kyk om nie ‘n dalk ‘n fout te maak nie.
Anyhow, daar is ek toe aan’t marsjeer op soek na iemand wat my kan wys waar om Majoor Smit in die hande te kry. Loop en swaai die regter-arm mooi skouer-hoog, druk af op die duim. Maag in, bors uit. Geweer netjies geskouer. Soos wat dit nou ‘n ordentlike paraatvraat korporaal betaam.
So ‘n paar honderd meter in die basis in, sien ek ‘n Swa-Gebiedsmag 2e luitenant onder ‘n boom staan en rook. Sommer so slapperig lê die ou so half teen die boom. En ek dink by myself dat as Majoor Smit hom so sou sien sou daar net stront wees. Hoe dan nou anders?
Maar ek laat my nie van stryk bring nie. Ek wyk so effens af, en marsjeer reg op die luitenant af. Maak ‘n halt voor hom dat die naaste tent tril soos wat ek my boot se hak in die grond inkap. Salueer, o, so pragtig. Die donnerse luitenant salueer nie eens terug nie, maar ek laat my nie van stryk bring nie:
“Goeiemôre, Luitenant!” groet ek. “Ek is Korporaal XXX van Golf-Fox, en ek is dringend op soek na Majoor Smit!”
Die luitenant se oë trek op skrefies en die antwoord kom sag, snedig en venynig tussen sy saamgeperste lippe deur:
“Goeiemôre, Korporaal… Ek IS Majoor Smit. Nou f@k jy uit my basis uit, f@k terug na waarvandaan jy kom en volgende keer ken jy ons rangstruktuur behoorlik!…”
My gesig is bloed-bloedrooi. Omkeer, marsjeer, terug na die Buffel toe wat voor die hek wag. En kannie glo dat ek die fout kon maak om die majoor se kasteel op die skouer te verwar met ‘n luitenant se sterretjie nie. Die donnerse Swa-Gebiedsmag !
As ek aan van die most embarresing moments van my lewe moet dink – ek is seker hierdie ene sal ten minste in die top-5 wees!
Tot volgende keer…
Tuesday, August 5, 2008
Kalkoenstories
Met vriende soos wat ek het, het g’n normale mens ook vyande nodig nie.
En verskoon maar dat hierdie ene is in Afrikaans is. Want soms is dit net lekkerder om ‘n goeie storie in jou eie moedertaal te vertel. Amper so lekker soos Ma se Krismis-dinner. Met die sousboontjies, skaapboud, sago-poeding en die kalkoen. Ja, die ewige, gewraakte, verdagte kalkoen.
So ‘n klompie van ons enkellopende pelle het mos die manier om op ‘n Maandag-aand koppe en hande en bestanddele bymekaar te sit om saam kos te maak, musiek te luister, “AF” op DSTV te kyk en sommer net lekker te eet, drink en te gesels. En om dan op‘n Dinsdag-oggend gewoonlik met rooi skreef-ogies en ‘n effense hoofpyn die res van die week te gaan aandurf.
Nou ja, so ‘n week of wat gelede gesels ek en Vriend-C oor die gevriesde kalkoen wat hy nou al vir hoe lank al in sy slaghuis se vrieskas bêre, en hoe dit nou hoog tyd raak vir ons om die ding aan te tree vir ‘n behoorlike Maandag-aand feesmaal. Bogger die Amerikaners se “Thanksgiving” dinners, hulle het nog-nie gesien hoe maak ‘n paar gesonde Boerseuns daai groot voël gaar nie.
So gesê en sommer dadelik so gemaak ook. Want nie alles in ons lewens word in detail beplan en oorweeg en oordink en oor beswym nie, ons wil daai kalkoen eet en bitter vinnig ook. En Vriend-C gee toe oor die naweek die ding vir my, mooi toegebind in ‘n blou dra-sakkie, lekker hard-gevries, met die instruksie dat ek hom solank in my eie vrieskas moet sit terwyl hy nog so ‘n paar honger enkellopende ouens soek wat Maandag-aand kan kom aansit vir die feesmaal van die jaar. Want ek sal die ding moet gaarmaak – want Vriend-C het nie ‘n oond nie.
Ek dink hy het die gevleulde gevaarte vir my laas Saterdag-aand gegee, want hier in die vroeë Sondag môre-ure raak ek wakker en ek wonder of die ding nog in my kar is en of ek hom sy ere-plekkie in die vrieskas gegee het. Want sien, die wyntjie waarmee ek die Saterdag-aand agter my blad huistoe gery het, het my korttermyn-geheue ook so ‘n klein bietjie nadelig aangetas. Anyhow, ek is hier in die middel van die nag op, streak sommer so in my slaap-kabaai (lees geboortepak – hoe dan nou anders) kombuis toe en gaan loer in die vrieskas. G’n probleem nie. Kalkoen se kind is styf en koud soos dit ‘n behoorlike dooi kalkoen betaam.
Sondag het gekom en gegaan en hier teen laatmiddag kom die SMS van Vriend-C deur: “Ontvries die kalkoen vir môre-aand, sal weer met jou praat.”
Maandag-oggend het ek nog nie eens my tande geborsel of die slaap uit my oë gewas nie, of kalkoen se kind is vanuit sy koue lê-plek na die opwasbak verskuif, sodat hy deur die loop van die dag behoorlik kan ontdooi vir die aand se groot kook. Dis nou gister gewees.
By die werk aangekom, bel ek eers gou my tante in Welkom, sy KEN mos van kook, en kalkoen se kind se resep sal sy gewis hê.
Gou uitgevra na die oom en die kinders en die nefies en die tefies se welstand, toe die groot vraag van hoe om geveerde vriend lekker voor te berei. Want sien, hoender ken ek van. Maar kalkoen is darem so ietwat nader aan volstruis se grote as ek so aan die toegebinde pakkie dink wat op die wasbak lê en ontdooi.
En net hier bliksem die paw-paw teen die fan vas. Want my tante is van mening dat kalkoen se kind ten minste 4 tot 6 ure se behoorlike baktyd nodig het. En die rukkie wat ek die aand opsygesit het vir die groot kook, gaan beslis nie lank genoeg wees nie.
Maar Boer maak mos ‘n plan, en met ‘n vinnige wit leuntjie teenoor die klomp by die kantoor is ek in die kar en oppad huis toe. En sommer so met die intrap by die huis die voorskoot omgehang, hande gewas en toe vir kalkoen-kind van sy plastiese omhulsel begin verlos. Maar die ding is toe nog so ietwat gevries, en sommer so onder die lou-warm water, begin ek die proses om die ding ordentlik te was (volgens my tante se instruksies) en dan ook sommer om die laaste ys te laat weg-smelt.
Maar iets wil mos nou al vir my verdag lyk. Hoe verder ek die kalkoen ontvries, hoe platter lyk hy vir my en hoe minder lyk hy na hoender se kind. Want ek ken van hoenders. Maar nie so baie van kalkoen nie – maar ten minste behoort daar darem ‘n tipe van ooreenkoms te wees. After all, hulle is tog voëls van eenderste vere.
Spring op die foon na Vriend-C toe. “Jong, is jy seker dis ‘n kalkoen die?”
“Natuurlik is dit! Was hy in die sakkie met die handvatsel?”
“Ja, maar ek het hom klaar uitgehaal.”
“Nou ja, gaan jy maar aan met die voorbereiding. Ons sien julle later.”
Terug kombuis toe en voort met die taak op hande.
Maar nou moet julle ook verstaan dat my maag gladnie van die sterkste is nie. Dit vat g’n baie om my te laat gans-taal praat nie. En ook voor jy nog kan sê ”kalkoen”, begin ek voel dat dit tyd is om eers met George daar in die badkamer te gaan praat. En ek maak toe sommer ook so.
Klaar daarmee, gesig en bril gewas, terug kombuis toe. Voort met die groot taak op hande.
Maar kalkoen wil steeds nie soos kalkoen lyk nie. Pure plat en vaal en vetterig en stink. En ek hol eers weer badkamer toe.
Bel weer vir Vriend-C. Ek is so naar dat jy met my kan toor, en kom ooreen om gou vir hom ‘n foto sommer so met die selfoon te neem en aan te stuur. Sodat hy kan opinie lewer van waar ek nou weer aangejaag het. Want as iets mos verkeerdgaan is dit my skuld. Altyd.
Neem foto. Hol badkamer toe. Maak dit net-net. Praat met George. Stuur MMS. In presies daai volgorde.
My selfoon lui. Maar Vriend-C lag so dat ek just about nie kan hoor wat hy sê nie.
So tussen die lag deur, verneem ek dat daar so ‘n klein foutjie ingesluip het. Hy is BAIE JAMMER. Maar hy het per ongeluk vir my die sak met die gevrieste vark-vet gegee wat hulle nog moes maal vir die boerewors. En ek probeer my bes om kalkoen daaruit te prakseer.
Ek wil nog kwaad-raak. Swets ‘n paar keer so tussen die naarheid deur en om die vrede te bewaar, belowe Vriend-C my dat hy gou twee gaar hoenders sal koop op-pad hiernatoe. Want Einstein en ons twee pals van Pretoria is oppad.
Ons ete het toe goed afgeloop. Lekker gekuier, lekker gedrink, lekker dinge van die pad herleef. Soos altyd. En met die kalkoen-vark veilig in die asblik toegebind, het ek enige voornemens om ooit in my lewe weer kalkoen gaar te maak bitter ver uit my toekoms-beplanning verwyder.
Behalwe dat Vriend-C die eintlike regte gevrieste kalkoen (so sê hy) vir my mooi toegebind in ‘n blou plastiek-sakkie gebring en in my vrieskas gesit het!
Tot volgende keer…
En verskoon maar dat hierdie ene is in Afrikaans is. Want soms is dit net lekkerder om ‘n goeie storie in jou eie moedertaal te vertel. Amper so lekker soos Ma se Krismis-dinner. Met die sousboontjies, skaapboud, sago-poeding en die kalkoen. Ja, die ewige, gewraakte, verdagte kalkoen.
So ‘n klompie van ons enkellopende pelle het mos die manier om op ‘n Maandag-aand koppe en hande en bestanddele bymekaar te sit om saam kos te maak, musiek te luister, “AF” op DSTV te kyk en sommer net lekker te eet, drink en te gesels. En om dan op‘n Dinsdag-oggend gewoonlik met rooi skreef-ogies en ‘n effense hoofpyn die res van die week te gaan aandurf.
Nou ja, so ‘n week of wat gelede gesels ek en Vriend-C oor die gevriesde kalkoen wat hy nou al vir hoe lank al in sy slaghuis se vrieskas bêre, en hoe dit nou hoog tyd raak vir ons om die ding aan te tree vir ‘n behoorlike Maandag-aand feesmaal. Bogger die Amerikaners se “Thanksgiving” dinners, hulle het nog-nie gesien hoe maak ‘n paar gesonde Boerseuns daai groot voël gaar nie.
So gesê en sommer dadelik so gemaak ook. Want nie alles in ons lewens word in detail beplan en oorweeg en oordink en oor beswym nie, ons wil daai kalkoen eet en bitter vinnig ook. En Vriend-C gee toe oor die naweek die ding vir my, mooi toegebind in ‘n blou dra-sakkie, lekker hard-gevries, met die instruksie dat ek hom solank in my eie vrieskas moet sit terwyl hy nog so ‘n paar honger enkellopende ouens soek wat Maandag-aand kan kom aansit vir die feesmaal van die jaar. Want ek sal die ding moet gaarmaak – want Vriend-C het nie ‘n oond nie.
Ek dink hy het die gevleulde gevaarte vir my laas Saterdag-aand gegee, want hier in die vroeë Sondag môre-ure raak ek wakker en ek wonder of die ding nog in my kar is en of ek hom sy ere-plekkie in die vrieskas gegee het. Want sien, die wyntjie waarmee ek die Saterdag-aand agter my blad huistoe gery het, het my korttermyn-geheue ook so ‘n klein bietjie nadelig aangetas. Anyhow, ek is hier in die middel van die nag op, streak sommer so in my slaap-kabaai (lees geboortepak – hoe dan nou anders) kombuis toe en gaan loer in die vrieskas. G’n probleem nie. Kalkoen se kind is styf en koud soos dit ‘n behoorlike dooi kalkoen betaam.
Sondag het gekom en gegaan en hier teen laatmiddag kom die SMS van Vriend-C deur: “Ontvries die kalkoen vir môre-aand, sal weer met jou praat.”
Maandag-oggend het ek nog nie eens my tande geborsel of die slaap uit my oë gewas nie, of kalkoen se kind is vanuit sy koue lê-plek na die opwasbak verskuif, sodat hy deur die loop van die dag behoorlik kan ontdooi vir die aand se groot kook. Dis nou gister gewees.
By die werk aangekom, bel ek eers gou my tante in Welkom, sy KEN mos van kook, en kalkoen se kind se resep sal sy gewis hê.
Gou uitgevra na die oom en die kinders en die nefies en die tefies se welstand, toe die groot vraag van hoe om geveerde vriend lekker voor te berei. Want sien, hoender ken ek van. Maar kalkoen is darem so ietwat nader aan volstruis se grote as ek so aan die toegebinde pakkie dink wat op die wasbak lê en ontdooi.
En net hier bliksem die paw-paw teen die fan vas. Want my tante is van mening dat kalkoen se kind ten minste 4 tot 6 ure se behoorlike baktyd nodig het. En die rukkie wat ek die aand opsygesit het vir die groot kook, gaan beslis nie lank genoeg wees nie.
Maar Boer maak mos ‘n plan, en met ‘n vinnige wit leuntjie teenoor die klomp by die kantoor is ek in die kar en oppad huis toe. En sommer so met die intrap by die huis die voorskoot omgehang, hande gewas en toe vir kalkoen-kind van sy plastiese omhulsel begin verlos. Maar die ding is toe nog so ietwat gevries, en sommer so onder die lou-warm water, begin ek die proses om die ding ordentlik te was (volgens my tante se instruksies) en dan ook sommer om die laaste ys te laat weg-smelt.
Maar iets wil mos nou al vir my verdag lyk. Hoe verder ek die kalkoen ontvries, hoe platter lyk hy vir my en hoe minder lyk hy na hoender se kind. Want ek ken van hoenders. Maar nie so baie van kalkoen nie – maar ten minste behoort daar darem ‘n tipe van ooreenkoms te wees. After all, hulle is tog voëls van eenderste vere.
Spring op die foon na Vriend-C toe. “Jong, is jy seker dis ‘n kalkoen die?”
“Natuurlik is dit! Was hy in die sakkie met die handvatsel?”
“Ja, maar ek het hom klaar uitgehaal.”
“Nou ja, gaan jy maar aan met die voorbereiding. Ons sien julle later.”
Terug kombuis toe en voort met die taak op hande.
Maar nou moet julle ook verstaan dat my maag gladnie van die sterkste is nie. Dit vat g’n baie om my te laat gans-taal praat nie. En ook voor jy nog kan sê ”kalkoen”, begin ek voel dat dit tyd is om eers met George daar in die badkamer te gaan praat. En ek maak toe sommer ook so.
Klaar daarmee, gesig en bril gewas, terug kombuis toe. Voort met die groot taak op hande.
Maar kalkoen wil steeds nie soos kalkoen lyk nie. Pure plat en vaal en vetterig en stink. En ek hol eers weer badkamer toe.
Bel weer vir Vriend-C. Ek is so naar dat jy met my kan toor, en kom ooreen om gou vir hom ‘n foto sommer so met die selfoon te neem en aan te stuur. Sodat hy kan opinie lewer van waar ek nou weer aangejaag het. Want as iets mos verkeerdgaan is dit my skuld. Altyd.
Neem foto. Hol badkamer toe. Maak dit net-net. Praat met George. Stuur MMS. In presies daai volgorde.
My selfoon lui. Maar Vriend-C lag so dat ek just about nie kan hoor wat hy sê nie.
So tussen die lag deur, verneem ek dat daar so ‘n klein foutjie ingesluip het. Hy is BAIE JAMMER. Maar hy het per ongeluk vir my die sak met die gevrieste vark-vet gegee wat hulle nog moes maal vir die boerewors. En ek probeer my bes om kalkoen daaruit te prakseer.
Ek wil nog kwaad-raak. Swets ‘n paar keer so tussen die naarheid deur en om die vrede te bewaar, belowe Vriend-C my dat hy gou twee gaar hoenders sal koop op-pad hiernatoe. Want Einstein en ons twee pals van Pretoria is oppad.
Ons ete het toe goed afgeloop. Lekker gekuier, lekker gedrink, lekker dinge van die pad herleef. Soos altyd. En met die kalkoen-vark veilig in die asblik toegebind, het ek enige voornemens om ooit in my lewe weer kalkoen gaar te maak bitter ver uit my toekoms-beplanning verwyder.
Behalwe dat Vriend-C die eintlike regte gevrieste kalkoen (so sê hy) vir my mooi toegebind in ‘n blou plastiek-sakkie gebring en in my vrieskas gesit het!
Tot volgende keer…
Sunday, August 3, 2008
The blue Tombi
Anyone who were around in the town of Uitenhage where I grew up in the seventies will probably remember the old blue Volkswagen Kombi. CCN 27. It was my granddad’s first ever new vehicle, and he bought it out of the box from the Volkswagen dealer in Uitenhage when it was manufactured in 1959. Dark blue, small window at the back, split wind-screen. Maximum speed, 70 miles per hour. And no flickers. It had those little lighted semaphore-signals at the sides to show the driver’s intent to turn. The heavy body and the eleven-hundred CC engine didn’t make it the ultimate mean speed-machine, but it was a comfortable way of transport for granddad, grandma and the 6 kids.
So in 1968 when my granddad passed away, my dad bought the Kombi from my grandmother for something like R100. A whole lot of money at the time. I recall our first attempt to take the Kombi on the road just a couple of days after my dad got it. We were going to drive to my dad’s doctor in Humansdorp, something like 50 km away. Just out of Uitenhage, with the wind blowing like it can just blow in the Eastern-Cape, the constant fight to keep the Kombi in the road was just too much for my dad, and he turned around to go and get the other car. I think it was still the old 6-cylinder 1948 model Dodge.
Later my mom got her learners license and my dad had to teach her how to drive. With the Kombi off course. My dad was not known for too much patience, and after work on a week day the family will all get into the Kombi, my mom with a patch of lipstick for the grand occasion, already all stressed out, my sister and me, and off course my dad. He will drive somewhere to the outskirts of Uitenhage where they were building roads for new residential developments, and once out of sight of all other cars and pedestrians, my mom will move over the driver’s side. And my sister and myself will go and sit right at the back, on the engine compartment.
We had two of these hand-puppets, Dagwood and Blondie. Mine was Dagwood, my sister’s Blondie. And as my dad taught my mom too drive in the front, Dagwood will teach Blondie to drive at the back of the Kombi.
The biggest frustration for my mom must have been to practice ad finitum to pull away with the Kombi on a bad gravel road without any two stones moving under the wheels. Or without the Kombi moving back a millimetre when she let the clutch out on an incline of massive proportions. And she wasn’t allowed to use the hand-brake – because my dad was of the opinion that excessive use of it will wear out the cable. So after endless unsuccessful repetitions my dad’s patience will wear thin, his instructive volume and tone will go higher and Dagwood at the back will replicate.
The result: My dad furious. My mom in tears. Dagwood steaming and shouting, Blondie near hysterical.
And my mom wanted to give up her intent to learn to drive and my dad won’t allow her to give up. And divorce lurking on the horizon with every driving lesson gone by.
My mom eventually got her license and the red letter “L” was removed from the rear window. And this was more or less the time when the legend of the blue Kombi was born in Uitenhage.
Because my mom will take us to school in the morning and on her way have a whole route of picking up kids along the way. A whole Kombi-bus-load of them. And in the afternoons, about 15 minutes before the school bell rang, the blue Kombi was waiting outside for the route back home. All the kids running to get a good seat (first come, first serve), and my sister and me off course having the usual fight of who sits in front.
This carried on for years, and even when we went to high-school. The blue Kombi was always ready at it’s post with my mom behind the steering wheel.
Many years later, when my daughter was born and started to talk, I loved to take her for a ride in the Blue Kombi when I visited my folks in Uitenhage. But she could never say “Kombi”, she called it the “Tombi”. So the following conversation will take place a number of times every time we went for a drive:
Me: “Say KOMBI”.
She: “TOMBI”.
Me: “No, KOMBI”.
She: “TOMBI”.
Me: “Say K”.
She: “K”.
Me: “Now say K-K-K”.
She: “K-K-K”.
Me: “Now say K-K-K-Kombi”.
She: “K-K-K-TOMBI”.
I will never forget that precious little face and the concentration on her face. And all of a sudden, one day, the Tombi became the Kombi. And my little baby grew up. And I’m getting old.
The Blue Kombi is still on the road. After my dad passed away, I gave it to my cousin in Lichtenburg, who always wanted the Kombi. And I want to go and visit him one of these days to just go and remember the days of long since gone. And to smell the old upholstery and listen to the ever so familiar engine noise from the back. And to remember the times when the Kombi was still a Tombi in the eyes of my little girl.
Until next time!
So in 1968 when my granddad passed away, my dad bought the Kombi from my grandmother for something like R100. A whole lot of money at the time. I recall our first attempt to take the Kombi on the road just a couple of days after my dad got it. We were going to drive to my dad’s doctor in Humansdorp, something like 50 km away. Just out of Uitenhage, with the wind blowing like it can just blow in the Eastern-Cape, the constant fight to keep the Kombi in the road was just too much for my dad, and he turned around to go and get the other car. I think it was still the old 6-cylinder 1948 model Dodge.
Later my mom got her learners license and my dad had to teach her how to drive. With the Kombi off course. My dad was not known for too much patience, and after work on a week day the family will all get into the Kombi, my mom with a patch of lipstick for the grand occasion, already all stressed out, my sister and me, and off course my dad. He will drive somewhere to the outskirts of Uitenhage where they were building roads for new residential developments, and once out of sight of all other cars and pedestrians, my mom will move over the driver’s side. And my sister and myself will go and sit right at the back, on the engine compartment.
We had two of these hand-puppets, Dagwood and Blondie. Mine was Dagwood, my sister’s Blondie. And as my dad taught my mom too drive in the front, Dagwood will teach Blondie to drive at the back of the Kombi.
The biggest frustration for my mom must have been to practice ad finitum to pull away with the Kombi on a bad gravel road without any two stones moving under the wheels. Or without the Kombi moving back a millimetre when she let the clutch out on an incline of massive proportions. And she wasn’t allowed to use the hand-brake – because my dad was of the opinion that excessive use of it will wear out the cable. So after endless unsuccessful repetitions my dad’s patience will wear thin, his instructive volume and tone will go higher and Dagwood at the back will replicate.
The result: My dad furious. My mom in tears. Dagwood steaming and shouting, Blondie near hysterical.
And my mom wanted to give up her intent to learn to drive and my dad won’t allow her to give up. And divorce lurking on the horizon with every driving lesson gone by.
My mom eventually got her license and the red letter “L” was removed from the rear window. And this was more or less the time when the legend of the blue Kombi was born in Uitenhage.
Because my mom will take us to school in the morning and on her way have a whole route of picking up kids along the way. A whole Kombi-bus-load of them. And in the afternoons, about 15 minutes before the school bell rang, the blue Kombi was waiting outside for the route back home. All the kids running to get a good seat (first come, first serve), and my sister and me off course having the usual fight of who sits in front.
This carried on for years, and even when we went to high-school. The blue Kombi was always ready at it’s post with my mom behind the steering wheel.
Many years later, when my daughter was born and started to talk, I loved to take her for a ride in the Blue Kombi when I visited my folks in Uitenhage. But she could never say “Kombi”, she called it the “Tombi”. So the following conversation will take place a number of times every time we went for a drive:
Me: “Say KOMBI”.
She: “TOMBI”.
Me: “No, KOMBI”.
She: “TOMBI”.
Me: “Say K”.
She: “K”.
Me: “Now say K-K-K”.
She: “K-K-K”.
Me: “Now say K-K-K-Kombi”.
She: “K-K-K-TOMBI”.
I will never forget that precious little face and the concentration on her face. And all of a sudden, one day, the Tombi became the Kombi. And my little baby grew up. And I’m getting old.
The Blue Kombi is still on the road. After my dad passed away, I gave it to my cousin in Lichtenburg, who always wanted the Kombi. And I want to go and visit him one of these days to just go and remember the days of long since gone. And to smell the old upholstery and listen to the ever so familiar engine noise from the back. And to remember the times when the Kombi was still a Tombi in the eyes of my little girl.
Until next time!
Friday, August 1, 2008
Can you remember?
I’m getting more and more concerned about myself and my age and my constant thoughts. Because my intent with this blog (originally), was to chat about things that happen. Like in now. Like work in progress or completed a day or two ago. At most.
But for some or other weird reason, this is not the way things are panning out.
When I was a young boy, it seemed as if the grown-ups were forever stuck in their own pasts. They must have had the best times ever, because all you ever heard (when you were allowed to be in their company) was “Can you remember …?” And then they will talk and laugh and contemplate and analyse. Ad infinitum. And sometimes the kids were told to go and play outside. And a minute later everyone was pissing themselves laughing. My first impression of dirty jokes. Obviously not fit for consumption by little kiddy ears.
And nowadays, and especially since I started with this blog, I find myself in this rememberance boat more and more. OK, always. I seem to be constantly writing down thoughts of things that happened many moons ago. Maybe my daughter also think that I’m old. Hopefully she'll only read this one day when she's also old. Then she will also remember. Like her old dad.
One of the things that I’ll probably remember until the day that I die, is the occasion when my sister (just over than a year older than me) wanted to touch the “griel-griel”. And my pure intention and eagerness to help her with this little task.
Let me tell you about this:
Since before I can remember, my dad and mom worked in the garden for many week-end hours to get the grass growing and the yard cleaned. Those were the days before petrol or electric lawnmowers. My dad had one of these state of the art manual models that worked with sheer man-power. As you pushed it through the grass, a steel blade in front will turn and cut the grass. Then someone follows behind with the rake and the wheelbarrow to pick up the freshly cut grass.
OK. To me and my 6-year old sister, my dad cutting the grass on a hot summer-evening was sheer joy. Not because we were of too much help with picking up the loose grass, but mainly because this was a time to play outside until long after dark. Because my dad generally cut the grass in the early evenings, otherwise it was too hot outside.
For some or other reason, we referred to the steel rotating blade of the lawn-mower as the “griel-griel.” (Don’t try and Google for this word, you won’t find it.)
So this particular evening we were playing and my dad was pushing the lawnmower around and my mom was bringing cold-drinks and helping here and there where she could. At some stage, my dad went inside to go and take a break or have a smoke. And my sister and me were admiring the lawnmower. And this must have been more or less the time that she expressed the wish to feel what the “griel-griel” felt like. And like a well-mannered and understanding 5-year old younger brother, I fully supported her wish. I told her to go ahead and touch it. Because my mom and my dad were not in sight and I could distinctly remember numerous previous warnings from them to always remain clear of that dangerous thing.
So my sister kneeled in front of the blade, and I assumed the ever-so-important driving-position at the back. And she touched the “griel-griel”. And I applied the necessary pressure at the other side to make the “griel-griel” turn.
Wrong move.
With a hellish scream and blood pouring from the now empty space where her fingernail used to be just seconds before, she made me (and anyone within a three mile radius) aware in no uncertain 6-year old terms that things have just gone dramatically wrong. My sentiment was that it was her own mistake and that she should have known of better. After all, she was 6 years old and much wiser than me at 5. And just shut up before my mom and dad realised that there was a little medical 'situation'. But, since her ability to be reasonable completely vanished into thin air - together with her evasive fingernail, I considered it a great tactical move to go and hide somewhere in the dark behind a tree, because with all her fussing, my parents would definitely very soon rush out to see what was wrong.
Exactly.
My mom nearly fainted when she saw all the blood. But somehow she and my dad managed to get my still-hysterically-screaming (overreacting) sister to the bathroom. And when the dire medical crisis was over and near-death avoided and her side of the story told, I was called. Or summoned. Or commanded. Call it whatever you want. I distinctly remember that the search excercise ended with someone pulling me (pretty hard-handily mind you) from behind my supposed safe and dark tree-sanctuary.
I tried my best to explain what happened, but my mom could not understand my side of the story. Or didn’t want to. So I quickly changed strategy and promised that I will never do it again. Never, never, never. But in vain. The ‘strap’ was removed from it’s hook behind the kitchen door.
I still remember my sore little 5-year old white bum with the red stripes on it. And my utter disgust at the unfairness of life, because my sister was as much guilty as I was, and she didn’t get a hiding with the strap. Because she was in pain. And she was missing a nail. Big deal! Shame. Crap! Unfair!
I’m sure that if I would ask my sister today whether she still remembered the two of us and the darn “griel-griel” of more than 40 years ago, she will not hesitate. Because the pain and the play and the laugh and the cry was just a normal part of growing up.
And I can still remember it.
Until next time!
But for some or other weird reason, this is not the way things are panning out.
When I was a young boy, it seemed as if the grown-ups were forever stuck in their own pasts. They must have had the best times ever, because all you ever heard (when you were allowed to be in their company) was “Can you remember …?” And then they will talk and laugh and contemplate and analyse. Ad infinitum. And sometimes the kids were told to go and play outside. And a minute later everyone was pissing themselves laughing. My first impression of dirty jokes. Obviously not fit for consumption by little kiddy ears.
And nowadays, and especially since I started with this blog, I find myself in this rememberance boat more and more. OK, always. I seem to be constantly writing down thoughts of things that happened many moons ago. Maybe my daughter also think that I’m old. Hopefully she'll only read this one day when she's also old. Then she will also remember. Like her old dad.
One of the things that I’ll probably remember until the day that I die, is the occasion when my sister (just over than a year older than me) wanted to touch the “griel-griel”. And my pure intention and eagerness to help her with this little task.
Let me tell you about this:
Since before I can remember, my dad and mom worked in the garden for many week-end hours to get the grass growing and the yard cleaned. Those were the days before petrol or electric lawnmowers. My dad had one of these state of the art manual models that worked with sheer man-power. As you pushed it through the grass, a steel blade in front will turn and cut the grass. Then someone follows behind with the rake and the wheelbarrow to pick up the freshly cut grass.
OK. To me and my 6-year old sister, my dad cutting the grass on a hot summer-evening was sheer joy. Not because we were of too much help with picking up the loose grass, but mainly because this was a time to play outside until long after dark. Because my dad generally cut the grass in the early evenings, otherwise it was too hot outside.
For some or other reason, we referred to the steel rotating blade of the lawn-mower as the “griel-griel.” (Don’t try and Google for this word, you won’t find it.)
So this particular evening we were playing and my dad was pushing the lawnmower around and my mom was bringing cold-drinks and helping here and there where she could. At some stage, my dad went inside to go and take a break or have a smoke. And my sister and me were admiring the lawnmower. And this must have been more or less the time that she expressed the wish to feel what the “griel-griel” felt like. And like a well-mannered and understanding 5-year old younger brother, I fully supported her wish. I told her to go ahead and touch it. Because my mom and my dad were not in sight and I could distinctly remember numerous previous warnings from them to always remain clear of that dangerous thing.
So my sister kneeled in front of the blade, and I assumed the ever-so-important driving-position at the back. And she touched the “griel-griel”. And I applied the necessary pressure at the other side to make the “griel-griel” turn.
Wrong move.
With a hellish scream and blood pouring from the now empty space where her fingernail used to be just seconds before, she made me (and anyone within a three mile radius) aware in no uncertain 6-year old terms that things have just gone dramatically wrong. My sentiment was that it was her own mistake and that she should have known of better. After all, she was 6 years old and much wiser than me at 5. And just shut up before my mom and dad realised that there was a little medical 'situation'. But, since her ability to be reasonable completely vanished into thin air - together with her evasive fingernail, I considered it a great tactical move to go and hide somewhere in the dark behind a tree, because with all her fussing, my parents would definitely very soon rush out to see what was wrong.
Exactly.
My mom nearly fainted when she saw all the blood. But somehow she and my dad managed to get my still-hysterically-screaming (overreacting) sister to the bathroom. And when the dire medical crisis was over and near-death avoided and her side of the story told, I was called. Or summoned. Or commanded. Call it whatever you want. I distinctly remember that the search excercise ended with someone pulling me (pretty hard-handily mind you) from behind my supposed safe and dark tree-sanctuary.
I tried my best to explain what happened, but my mom could not understand my side of the story. Or didn’t want to. So I quickly changed strategy and promised that I will never do it again. Never, never, never. But in vain. The ‘strap’ was removed from it’s hook behind the kitchen door.
I still remember my sore little 5-year old white bum with the red stripes on it. And my utter disgust at the unfairness of life, because my sister was as much guilty as I was, and she didn’t get a hiding with the strap. Because she was in pain. And she was missing a nail. Big deal! Shame. Crap! Unfair!
I’m sure that if I would ask my sister today whether she still remembered the two of us and the darn “griel-griel” of more than 40 years ago, she will not hesitate. Because the pain and the play and the laugh and the cry was just a normal part of growing up.
And I can still remember it.
Until next time!
Subscribe to:
Posts (Atom)
